Πώς να κρυφτείς από δαύτους, έτσι κι αλλιώς το κάνουν καλύτερα από όλους;
Η ομάδα του Sonik/Avopolis δεν μπορεί να είναι αντικειμενική με τους Underworld. Και ιδιαίτερα η ηλεκτρονική πτέρυγα που κινδυνεύει να πάθει αμόκ από τα δύο άδοξα ραντεβού της φετινής χρονιάς μαζί τους. Ένα στο αλήστου μνήμης Ejekt, κι ένα στο Βερολίνο πριν λίγες μέρες.
Το ‘Oblivion With Bells’, το περιμέναμε όπως τα μικρά παιδιά το χριστουγεννιάτικο δώρο. Και είναι η αλήθεια ότι στις πρώτες ακροάσεις δεν είμαστε ικανοποιημένοι από τον ηλεκτρονικό Αϊ Βασίλη. Δε θα πω την κλασική μπαρούφα ότι το άλμπουμ είναι grower, με αυτόν τον τρόπο οι μουσικογραφιάδες ισορροπούν καλύπτουν τον οπαδισμό με επίφαση αντικειμενικότητας. Αλλά, θα σταθώ στα τρία πρώτα tracks. Βρείτε μου ένα electronic act που σε πιάνει από τον λαιμό, έτσι όπως οι Underworld με τα ‘Crocodile’, ‘Beautiful Burnout’ και ‘Holding The Moth’ και υπογράφω δήλωση Ν. 105 ότι «είμαι ο γραφικός που ανατριχιάζει ακόμα με την εισαγωγή του ‘Rez’ ή την ιαχή ‘lager, lager, lager’». Το κλασικό μπάσο – βόμβος, τα χαρακτηριστικά απόκοσμα φωνητικά του Karl Hyde, η χαρμολύπη των απλούστατων στίχων “all these things in me, in me …”, η σύνδεση με το παρόν στο τρίτο track, οι ίδιοι αναφέρουν ως επιρροές τον Villalobos και τον Holden. Δεν μπορώ να τα ξεχωρίσω, τα ακούω σαν ένα κομμάτι, πλημμυρίζω από μια γλυκιά μελαγχολία σαν την πολύχρωμη βροχή του ‘Two Months Off’, στήνω απρόοπτα πάρτι και προσηλυτίζω απίστους που προσποιούνται ότι τους έχουν ξεπεράσει. Συγκινούμαι, ρε παιδί μου, σου κάνει αυτό;
Και μετά; Ναι, μετά παίζει κοιλιά. Βγαίνουν τα χούγια που έμειναν από την soundtrack δραστηριότητα των τελευταίων χρόνων (κυρίως από τη συνεργασία με τον Gabriel Yared στο ‘Breaking and Entering’). Και η ανάγκη επαναπροσδιορισμού του καλλιτεχνικού τους στατους, μην ξεχνάμε το –μεταξύ φίλων και συγγενών– διαδικτυακό ‘Riverrun project’ με το οποίο επέστρεψαν στις underground ρίζες τους, χωρίς την κηδεμονία της βιομηχανίας.
Οι Underworld δεν είναι μικρά παιδιά πια. Δεν είναι οι Freur των ‘80s που σαπόρταραν τους Eurythmics προσπαθώντας να βρουν μοίρα στον εμπορικό ήλιο. Ούτε φυσικά τα εμβλήματα των ‘90s που μας άλλαξαν τα αυτιά και τα γούστα. Είναι πενηντάρηδες, καλλιτεχνικά κασταλλαγμένοι και δεν έχουν πια την αγωνία του επόμενου hit.
Το ‘Oblivion With Bells’ τους συστήνει πιο τριπαριστούς από ποτέ, βλέπε ‘Boy, Boy, Boy’ και ‘Faxed Invitation’. Ακόμα κι αν βαριόμαστε σε κάποιο σημείο, το ομολογώ. Αλλά, όταν γίνεται αυτό ξαναβάζω τα τρία πρώτα κομμάτια και ορκίζομαι ότι «που θα πάει θα σας πετύχω live». Αν αναρρώσει κι ο Karl από την πνευμονία…
