Προσπερνώντας ακομπλεξάριστα την πρόσφατη επιτυχία του, ο Κωνσταντίνος Βήτα συνεχίζει στους γνώριμους μουσικούς του δρόμους. Συγχρόνως, όμως, κάνει νέα καλλιτεχνικά ανοίγματα και τολμηρούς πειραματισμούς, προσφέροντας μας όχι μόνο την καλύτερη, ίσως, δουλειά της καριέρας του από την εποχή του Σούπερ Στέλλα, αλλά και ένα ιδανικό soundtrack για τη μεταμοντέρνα εποχή μας.Από τις πρώτες νότες του πρώτου cd, γίνεται αντιληπτό πως ο Κωνσταντίνος Βήτα μας προσφέρει το γνωστό και μοναδικό μουσικό του κράμα, συνδυάζοντας δηλαδή γοητευτικά τις πιο απλές pop μελωδίες με τις πιο πολυσχιδείς και πολύπλοκες ηλεκτρονικές φόρμες. Για άλλη μία φορά παρελαύνουν, σε μία απόλυτα οργανωμένη αταξία, η synth-pop, house και techno στοιχεία, ambient περάσματα, η κιθαριστική pop, όλα, δηλαδή, τα γνώριμα στοιχεία της συνθετικής δεινότητάς του. Επανάληψη? -θα αναρωτηθεί εύλογα κάποιος. Κάθε άλλο: ο Κωνσταντίνος συνεχίζει από εκεί που είχε σταματήσει, κάνοντας ταυτόχρονα και ένα σημαντικό βήμα προς τα μπροστά. Με μία σαφώς πιο σκοτεινή και μελαγχολική διάθεση, αποφασίζει να κινηθεί σε πιο έντονα ηλεκτρονικά μονοπάτια, φέρνοντας στο νου της ημέρες του Σούπερ Στέλλα. Το πολύ ενδιαφέρον στην περίπτωση της εν λόγω δουλειάς είναι πως - μία οκταετία μετά την πρώτη του δισκογραφική παρουσία και επιδεικνύοντας σπουδαία πλέον καλλιτεχνική ωριμότητα και εμπειρία - ο δημιουργός φτάνει σε έναν πολύ πιο δουλεμένο ήχο, χωρίς ίχνος αμηχανίας. Ήχο εμπλουτισμένο με δεκάδες μικρές λεπτομέρειες, ο οποίος έτσι δημιουργεί ένα μοναδικό κολάζ ηλεκτρονικών ήχων, προσφέροντάς μας συναρπαστικές μουσικές στιγμές. Και αν μουσικά καταφέρνει να συνοψίσει ή καλύτερα να αντλήσει και να δέσει δημιουργικά στοιχεία και από τις τρεις προηγούμενες δουλειές του, εκεί που συντελείται ένα «μικρό θαύμα» είναι το στιχουργικό πεδίο. Η ωριμότητα που επιδεικνύει στο συνθετικό τομέα συμπληρώνεται εντυπωσιακά και από στιχουργική ωριμότητα - ενδεχομένως οι καλύτεροι και ουσιαστικότεροι στίχοι του Κωνσταντίνου Βήτα – δίνοντας κάποιο δίκιο σε όλους όσους θεωρούν πως θα έπρεπε να κατατάσσεται στους σύγχρονους Έλληνες ποιητές. Όλα είναι και πάλι εδώ: η αστική παράνοια, τα πρωινά αυτού του κόσμου, τα μεγάλα ποτάμια, ο ψηφιακός κόσμος, τα σπίτια που ποτέ δεν τελειώνουν, ένα αεροπλάνο που πετά, ένα δάκρυ που τρέχει, αλλά και οι νεκροί στρατιώτες, ο βόρειος πόλος ο οποίος λειώνει, η αέναη αναζήτηση της ελευθερίας, ο έρωτας χωρίς ανταπόκριση, η ακούραστη αγάπη, η ζωή και ο θάνατος, ή μάλλον «όλο αυτό που ποτέ δεν τελειώνει»! Είναι από τους ελάχιστους στιχουργούς που τα λόγια και οι φράσεις του μεταπηδούν τόσο ομαλά από το προσωπικό στο συλλογικό, από το συναισθηματικό στο λογικό, από το αισιόδοξο στο απαισιόδοξο. Πάνω απ’ όλα, όμως, είναι από τους ελάχιστους Έλληνες δημιουργούς που και μουσικά και στιχουργικά έχει εμμονές τις οποίες όχι μόνο δεν κρύβει, αλλά δεν φοβάται να τις αντιμετωπίσει κατάματα. Καταφέρνοντας να τις χειριστεί δημιουργικά και να τις διοχετεύσει στο έργο του με τρόπο τέτοιον, ώστε να προσφέρει πάντα κάτι καινοτόμο και πρωτοποριακό. Αν κάποιος νομίζει, όμως, πως ο δρόμος για τη Ιθάκη τελειώνει εδώ είναι πολύ γελασμένος. Η πορεία αλλάζει τελείως μπαίνοντας στο δεύτερο cd. Αφήνοντας κατά μέρος την «ορθόδοξη» γραφή, ο Κωνσταντίνος Βήτα βουτάει σε έναν εντελώς προσωπικό και ιδιαίτερο κόσμο συναισθημάτων, εικόνων και ήχων και συνεχίζει το ταξίδι - μόνο που τώρα πια είναι πολύ πιο σκληρό, μοναχικό και δύσβατο. Μπλέκοντας minimal ambient ήχους με λιτές, σχεδόν ελλειπτικές, μελωδίες, χρησιμοποιώντας δύο-τρία μόλις φυσικά όργανα (κιθάρα, πιάνο, τσέλο), χωρίς ούτε ένα κομμάτι με κλασική δομή (αρχή, μέση, τέλος), με επαναλαμβανόμενες νότες και ρυθμούς αλλά και πολλές παύσεις, καταφέρνει να φτάσει σε ένα εξαιρετικά τολμηρό, αλλά και ελκυστικό συνάμα, αποτέλεσμα. Η τόλμη έγκειται κυρίως στο γεγονός πως ενώ η δουλειά φλερτάρει συνέχεια με την επανάληψη και την ασυναρτησία, ο Κωνσταντίνος καταφέρνει με υποδειγματικό και ευφυή τρόπο να δαμάσει το χάος που ο ίδιος προκαλεί και να καταλήξει σε ένα στέρεο και ουσιαστικό καλλιτεχνικό αποτέλεσμα. Θα μπορούσε κανείς απλοϊκά να περιγράψει το cd ως το Movement μετά το 2. Είναι, όμως, κάτι πολύ περισσότερο: πίσω από τους σκόρπιους, απόκοσμους, πειραματικούς ήχους, βρίσκονται καλά κλειδωμένες μαγευτικές μελωδίες, ικανές να οδηγήσουν τον ακροατή στις πιο ενδόμυχες σκέψεις και στα πιο βαθειά του συναισθήματα και από εκεί, ενδεχομένως, στην προσωπική του κάθαρση. Κάπως έτσι το ταξίδι τελειώνει. Ένα ταξίδι μεγάλο, αλλά όχι κουραστικό, γεμάτο με διαφορετικές εικόνες και συναισθήματα. Αφήνοντας μια γλυκόπικρη γεύση, αλλά και μια έντονη διάθεση για επανάληψη της διαδρομής. Δεν ξέρω αν το Άργος μπορεί να αποτελέσει τον δρόμο, ή έστω ένα μικρό μονοπάτι προς τη προσωπική Ιθάκη του καθενός, αναμφίβολα, όμως, μας αποκαλύπτει εντυπωσιακά πως «η χαρά είναι ένα κλικ που είναι δίπλα στον καθένα», όπως τραγουδάει αφοπλιστικά όμορφα ο Κωνσταντίνος από το ghost song του πρώτου cd!
