Nu rave τσιχλόφουσκα...
Το ομολογώ, στις πρώτες ακροάσεις του ADSR, ήμουν ενθουσιασμένος. Αυτό το proto-rave συναίσθημα (στα όρια του γραφικού) από τα acid ριφάκια και τις εκστατικές κόρνες λειτουργεί τόσο νοσταλγικά όσο και εξωραϊστικά. Και, κυρίως, ξεσηκωτικά. Εκτός αν ακούσατε πουθενά φέτος το “It’s The Beat” ή το “Hustler” και μείνατε άπραγοι.
Το ντουέτο των James (Ford και Shaw), που προέκυψε από τις στάχτες των Simian, δεν έχει αποφασίσει τι (θέλει να) είναι. Χημικοί αναβιωτές ή ψηφιακοί πρωτοπόροι; Πνευματικά παιδιά των Daft Punk (και αυτοί;) και του hype ή acid rockers της τρίτης χιλιετίας;
Το τελικό τους αποτέλεσμα (αλλά και οι δουλειές τους ως production team) δείχνουν ότι είναι κατά βαθος indie kids – ο James Ford ήταν ο παραγωγός του δεύτερου άλμπουμ των Arctic Monkeys. Απλά καταλαβαίνουν ότι είναι δύσκολο να αντισταθείς στον ηδονισμό του dancefloor, έχει περισσότερη πλάκα και περισσότερο ιδρώτα.
Για αυτό δεν είναι τόσο οργισμένοι σε punk όρους, σαν τους Klaxons, δεν έχουν τη γυναικεία πουτανιά των New Young Pony Club, αλλά κατά βάθος μοιράζουν την τράπουλα καλύτερα. Σε σημείο να παρωδούν όλη αυτή τη ρετρό φρενίτιδα, κλέβοντας τους Technotronic σε τρίλεπτα κομμάτια. Το trend τους συμπαρασέρνει στο κόλπο του nu rave, εκείνοι στέκονται ειρωνικά απέναντί του και στοίχημα ότι θα υπάρχουν και μετέπειτα.
Το ομολογώ, μετά από τον πρώτο ενθουσιασμό βαρέθηκα. Το ADSR είναι μια συνειδητή τσιχλόφουσκα, αρκεί μόνο να ακούσεις το “Love”. Αλλά έχει τόσο ωραία κολληματικά hooks που χρειάζονται τρία ανεραστα folk άλμπουμ για να σταματήσει η διαρροή σεροτονίνης...
