Τρίτη δουλειά από την εξευρωπαϊσμένη αυστραλιανή μπάντα και άλλο ένα βήμα προς τα πίσω.
Πριν από λίγους μήνες, όταν παρακολούθησα τους Devastations στο ATP, είχαν παίξει ένα μεγάλο μέρος του Yes, U και το πρώτο –αρνητικό– που εντοπίσαμε όλοι είναι ότι ο Tom Carlyon είχε αρχίσει να αναλαμβάνει τα φωνητικά σε πολλά τραγούδια.
Προφανώς οι ασταμάτητες συγκρίσεις που δέχονταν με τους Tindersticks, Black Heart Procession και, φυσικά, τους Bad Seeds τους κομπλεξάρισαν και πίστεψαν ότι το να χαραμίσουν την –classic crooner– φωνή του Conrad Standish ήταν το μυστικό για να γλιτώσουν από αυτές. Προσθέσανε την Andrea Lee (βιολί, synths) ως τέταρτο μέλος και τον Nigel Yang (synths, πιάνο) που συνυπογράφει και τρία τραγούδια, αλλά το μόνο που κατάφεραν ήταν να χάσουν ένα βασικό τους όπλο.
Αν και η ατμόσφαιρα είναι πολύ κοντά σε αυτό που μέχρι τώρα υπηρετούν οι Devastations, στα κομμάτια όπου εμπλέκεται ο Yang υπάρχει μια 80s νοσταλγία, ενώ οι λίγες post-rock στιγμές θορύβου έχουν εξαφανιστεί αφού, δυστυχώς, αυτή τη φορά δεν βοηθάει ο Padma Newsome των Clogs.
Τελικά, εκεί όπου κερδίζουν είναι όταν παίζουν πραγματικά στην έδρα τους, όπως στo minimal ενορχηστρωμένο “The Saddest Sound”, στο “Sex & Mayhem”, “Mistakes” και “Oh Me, Oh My” και ας το παρακάνουν με το τρίλεπτο intro. Πάντως, κομμάτι σαν το “Previous Crimes” εδώ δεν υπάρχει.
Ερώτηση: αυτό το μουστάκι έχει γίνει τόσο της μόδας πια;
