Πριν δύο χρόνια ο Paul Anka μας εξέπληξε όλους παίρνοντας rock τραγουδάρες της γενιάς μας σαν το “Smells Like Teen Spirit”, το “Black Hole Sun” και το “Everybody Hurts” και προσαρμόζοντάς τα στα δικά του crooner standards, ντύνοντάς τα με τον ρετρό μανδύα της λουσάτης jazzy pop της δικής του γενιάς. Καθώς το πείραμα υπήρξε το πιο πετυχημένο του καλλιτεχνικά και εμπορικά πόνημα εδώ και κάμποσο καιρό, ήταν λίγο-πολύ αναμενόμενο πως θα το επαναλάμβανε. Και αυτό ακριβώς κάνει με το Classic Songs My Way.
Οι επιλογές του είναι και πάλι ευφυείς: μεταξύ άλλων, βρίσκουμε το “Ordinary World”, ίσως την τελευταία κομματάρα που κατέθεσαν οι Duran Duran πριν πάρουν την κατιούσα, το “Mr. Brightside” των Killers, το “Heaven” του Bryan Adams, το “I Go To Extremes” του Billy Joel και το “Both Sides Now” της Joni Mitchell. Αυτήν όμως τη φορά δεν τίθεται μεν υπό συζήτηση το ευφυές των εκλογών, τίθεται όμως το καλόγουστο, ειδικά όταν βρίσκουμε στο track list πιο συζητήσιμα κομμάτια, όπως λ.χ. το αφόρητα κλισέ “Walking In Memphis” του Marc Cohn, το φθαρμένο από τις επαναπροσεγγίσεις “Time After Time” της Cyndi Lauper ή η πασίγνωστη νερόβραστη σούπα των Foreigner “Waiting For A Girl Like You”. Συζητήσιμες όμως ήταν και οι κινήσεις του να διασκευάσει το “You Are My Destiny” με καλεσμένο τον, χμ, Michael Bublé, όπως και το πασίγνωστο (και δικό του στιχουργικά) “My Way” σε ντουέτο με τον Jon Bon Jovi.
Σε σύγκριση έτσι με το προ διετίας Rock Swings, το Classic Songs My Way, χωρίς να είναι κακό, αποδεικνύεται περισσότερο άνισο και λιγότερο φαντασμαγορικό. Λίγο ότι λείπει το στοιχείο της έκπληξης, λίγο κάποιες ατυχείς επιλογές υλικού, λίγο ότι ο Anka έβαλε κάπου τον αυτόματο πιλότο και όλα τα τραγούδια κατέληξαν να ισοπεδώνονται μοιάζοντας απελπιστικά το ένα με το άλλο, δεν βοηθήθηκε η κατάσταση. Η ενορχηστρωτική προσέγγιση του “You Are My Destiny”, για παράδειγμα, σε συνδυασμό με τα κοιμήσικα φωνητικά του Bublé, κατέστρεψαν εντελώς το τραγούδι, ενώ ο Jon Bon Jovi μας έπεισε μεν για το πόσο του αρέσει το “My Way” (μας το έχει ξαναδηλώσει έμμεσα και στο “It’s My Life”), όχι όμως και για την αναγκαιότητα να το τραγουδήσει. Ευτυχώς άλλες στιγμές (“Ordinary World”, “Mr. Brightside”, “Heaven”, “I Go To Extremes”, “Time After Time”) αποδείχτηκαν αρκούντως επαρκείς, ώστε όχι μόνο να ισορροπήσει το εγχείρημα, αλλά και για να ηχεί συμπαθητικά ως σύνολο, παρά την παραπάνω ανισότητα.
