Παρότι στις αρχές των 1990s οι Clawfinger βρέθηκαν στην πρωτοπορία του alternative metal ήχου - όντας μεταξύ των σκληρών συγκροτημάτων που άφηναν συνειδητά πίσω τους τα new wave of british heavy metal στερεότυπα για να εξερευνήσουν το παρθένο τότε έδαφος μεταξύ Black Sabbath και hip-hop - έμειναν για διάφορους λόγους στη σκιά άλλων ονομάτων του χώρου. Παρόλα αυτά συνέχισαν την πορεία τους όλη αυτή την περίοδο, παραδίδοντας albums τα οποία ήταν το λιγότερο αξιοπρόσεκτα, βασισμένα σε κάποια τραγούδια-δυναμίτες, που θα μπορούσαν να δώσουν υλικό για την κατάρτιση ενός απολαυστικού best of.
Το παραπάνω σκηνικό επαναλαμβάνεται και στο φετινό Life Kill You. Αναμφίβολα, δεν είναι όλα τα τραγούδια του της ίδιας στάθμης, ούτε ως σύνολο μπορεί κανείς να το χαρακτηρίσει σπουδαίο δίχως να γίνει υπερβολικός (για να μην πω άσχετος). Και αυτό γιατί εδώ κι εκεί υπάρχουν κάποια απογοητευτικά tracks (“Prisoners”, “Little Baby”, “Falling”, “It’s Your Life”), τα οποία διασπούν τη συνοχή και δημιουργούν ένα κλίμα χλιαρότητας. Κλίμα όμως που ευτυχώς δεν επικρατεί χάρη στην ογκώδη παρουσία άλλων τραγουδιών, τα οποία με τις καταιγιστικές κιθαριστικές τους εξάρσεις επιβάλλουν τελικά ως κυρίαρχη μια διαφορετική δυναμική. Τέτοια είναι π.χ. το εξαιρετικό “The Price We Pay”, το “Final Stand”, το “Life Will Kill You”, ή το “Cure And The Poison”.
Κάπως έτσι οι Σουηδοί καταφέρνουν να δώσουν ένα ακόμα ευπρόσωπο δισκογραφικό παρόν, δείχνοντας ότι έχουν ακόμα πράγματα να πούνε, και ας μη διαφεύγουν από το γνωστό τους λίγο-πολύ ηχητικό πλαίσιο αναφοράς. Μετά από τόσα χρόνια στο κουρμπέτι άλλωστε θα πρέπει να έχει γίνει κατανοητό πως αυτή είναι η καλλιτεχνική τους οροφή - άρα, εφόσον παραμένουν συνεπείς απέναντί της, δεν συντρέχει κανένας ιδιαίτερος λόγος για ξινομουτσουνιάσματα.
