Πόλωσε την κατάσταση με τον 50 Cent σε βαθμό παρεξήγησης, τα τσούγκρισε με τον Dr. Dre και εκεί που όλοι τον περίμεναν να στραβοπατήσει και να πληρώσει το τίμημα του να θέλει να κάνει τον μάγκα ενώ καλά-καλά δεν βγήκε ακόμα από το hip-hop αβγό, ο Game βρέθηκε στο Νο. 1 των ΗΠΑ με το νέο του album. Και μένω να αναρωτιέμαι εγώ εδώ στην Ελλάδα, μακριά από τις εξελίξεις, μήπως κάποιο λάκκο έχει η φάβα σε αυτή την α-λα-gangsta rap εκδοχή του αμερικανικού ονείρου…
Πέρα όμως από τα γεγονότα και τα παρασκήνια, ο Game μας παρέδωσε με το Doctor’s Advocate ένα album άνισο: αχρείαστα μεγάλο σε διάρκεια, περιέχει από τη μια ορισμένα πολύ στιβαρά κομμάτια σε gangsta rap μονοπάτια, και από την άλλη στιγμές όπου δεν κρατιέσαι από τα χασμουρητά. Ως καλλιτέχνης ο Game κοιτάζει πίσω, είναι αναβιωτής: θαυμάζει τον Dr. Dre, έχει ως ήρωες τους μακαρίτες 2Pac και Notorious B.I.G. και κάνει ό,τι μπορεί για να θυμίσει τις παλιές, καλές μέρες του γκανγκστερικού hip-hop της Δυτικής Ακτής. Στα βήματα αυτά είναι αλήθεια πως περπατάει αρκετά καλά και δεν λείπουν έτσι επιλογές όπου το τσαμπουκαλίδικο ραπάρισμα παντρεύεται όμορφα με τα κόλπα της παραγωγής και με την πληθώρα των samples. Είναι, ας πούμε, φοβερό το “It’s Οkay (One Blood)”, που χτίζεται βασικά σε sample από το “One Blood” του Junior Reid και το ίδιο ισχύει και για το “Da Shit”, αλλά και για το “Remedy” (με sample από Isaac Hayes).
Κατά τα άλλα, όπως και στην προηγούμενη δουλειά του, μεγάλο βάρος δίνεται στις συμμετοχές, όπου μεταξύ άλλων φιγουράρουν ο Snoop Dogg (“California Vacation”), ο Busta Rhymes (στη δακρύβρεχτη «εξομολόγηση» του Game προς τον Dr. Dre “Doctor’s Advocate”), ο Nas, o Kanye West, ακόμα και ο Will-I-Am των Black Eyed Peas, που κάνει την παραγωγή στο “Compton”, αναθυμούμενος πιο «επικίνδυνες» μέρες της πορείας του. Ο έλεγχος πάντως χάνεται συχνά και υπάρχουν τραγούδια που παραείναι φλύαρα ή τυποποιημένα για να τα αντέξεις (“Wouldn’t Get Far”, “Around The World”, “Why You Hate The Game”, “Ol’ English”). Τραγούδια τα οποία μπορεί να μην ανατρέπουν τελικά την ισορροπία του album, πλήττουν όμως ανεπανόρθωτα τη συνοχή του. Η απήχηση βέβαια τέτοιων rappers διόλου δεν βλάπτεται από κάτι τέτοια, άλλα νοιάζουν το κοινό τους. Όσοι όμως έχουν επίγνωση των τόσο ενδιαφερόντων πραγμάτων που συμβαίνουν αυτή την εποχή στο hip-hop, βρίσκουν έτσι όλο και λιγότερους λόγους να ασχολούνται με φαινόμενα σαν τον Game - χωρίς αυτό να σημαίνει πάντως πως θα έπρεπε να τα ρίξουμε και στο πυρ και το εξώτερο...
