Τους αγνοούμε στην Ελλάδα τους Αμερικανούς Fall Out Boy, αυτή τη στιγμή όμως είναι ένα από τα πιο πετυχημένα και πιο συζητημένα mainstream rock συγκροτήματα στην άλλη όχθη του Ατλαντικού. Εκεί πολλοί teenagers τους έχουν κάτι σαν ήρωες - αυτοί κυρίως που δεν πολυενθουσιάζονται με το R’n’B/hip-hop και δεν έχουν μεγαλώσει αρκετά για περισσότερο ψαγμένα μονοπάτια. Αισθητή όμως έχει γίνει η παρουσία της μπάντας και στη Βρετανία, όπου πολλοί τους θεωρούν δεύτερους My Chemical Romance.
Το υπό συζήτηση album πέρασε ήδη από το Νο 1 του επίσημου καταλόγου επιτυχιών των ΗΠΑ, ενώ το single “This Ain’t A Scene, It’s An Arms Race” - με ένα από τα πιο γερά refrain στο Infinity On High - βρέθηκε θριαμβευτικά στο Νο. 2, επιβεβαιώνοντας το πόσο μεγάλωσε το εμπορικό εκτόπισμα της μπάντας από την περσινή τους δουλειά, From Under The Cork Tree. Μουσικά το Infinity On High δεν έχει αλλάξει παρά ελάχιστα πράγματα σε σχέση με το τελευταίο: ο ήχος κινείται στη γνωστή punk-pop συνταγή, ο ίδιος άνθρωπος (Neal Avron) κάθεται στη θέση του βασικού παραγωγού και τα τραγούδια συνεχίζουν να έχουν εκείνη τη νεανική θεματική και εκείνη τη λίγο εφηβική ματιά στον κόσμο για την οποία πολλοί αγάπησαν το group και αρκετοί το σνομπάρανε. Γι’ αυτό και η επίθεση στους κριτικούς στο εναρκτήριο “Thriller”, όπου καραδοκεί η πρώτη έκπληξη, καθώς αυτός που αναλαμβάνει να τη διεκπεραιώσει είναι ο «πολύς» Jay-Z! Και οι εκπλήξεις συνεχίζονται με δύο άλλα τραγούδια όπου την παραγωγή έχει αναλάβει ο...Babyface (!!!).
Κακά όμως τα ψέματα, όσο οι Fall Out Boy πάνε να απομακρυνθούν από τα πιο οικεία μονοπάτια τους και να δοκιμάσουν νέα πράγματα, τόσο τα τραγούδια τους γίνονται πιο επίπεδα και αδιάφορα. Αντιθέτως, όταν επιμένουν στη δική τους συνταγή («ποπίζοντας» τη ελαφρώς συγκριτικά με το From Under The Cork Tree) αποδεικνύονται ικανοί να παίξουν εμπνευσμένα με τα χιλιοειπωμένα punk-pop στερεότυπα, φτιάχνοντας μερικά αρκετά εντυπωσιακά πυροτεχνήματα (“Fame And Infamy”, “You’re Crashing But You’re No Wave”, “Thanks Fr the Mmrs”, “This Ain’t A Scene, It’s An Arms Race”). Όλα αυτά δεν τους καθιστούν βέβαια και Green Day, τους τοποθετούν όμως μίλια μακριά από τη μετριότητα όλων αυτών των New Found Glory και Sugarcult αυτού του κόσμου. Οι μεγαλύτεροι σε ηλικία μουσικόφιλοι βέβαια μάλλον θα τους χλευάσουν. Kάτι μου λέει όμως πως αν ξαναγίνονταν δεκαέξι θα τους περίμεναν πώς και πώς να φανούν από την Ελλάδα...
