Ποιος φοβάται τους Bluetones; Ούτε ο ίδιος ο εαυτός τους, αν κρίνω από την απήχηση που είχαν τα τελευταία τους άλπουμ, με το The Bluetones να είναι το πέμπτο σε δώδεκα χρόνια δισκογραφίας. Να όμως που αυτοί επιμένουν τόσα χρόνια μετά τον επικήδειο της Britpop, κομμάτι της οποίας ήσαν και μάλιστα σε πρωταγωνιστικό ρόλο για κανά δύο χρόνια, με το ντεμπούτο άλπουμ τους (Expecting to Fly) να ανεβαίνει στην κορυφή του βρετανικού πίνακα επιτυχιών και τέσσερα singles του στο Top 10.
Τα χρόνια όμως περνούν, οι μουσικές τάσεις – και μόδες – αλλάζουν και οι Bluetones μοναδικοί επιζήσαντες να δίνουν τον αγώνα τον άνισο, ίσως και το μάταιο, αλλά πάντως αγώνα καλόν και ηρωικό κρίνοντας το τελευταίο αυτό άλπουμ τους, πιθανά ό,τι καλύτερο έχουν ηχογραφήσει από την εποχή του πρώτου τους άλπουμ.
Επειδή η καλή ημέρα από το πρωί φαίνεται, η κιθαριστική ποπ του “Surrender” είναι ακαταμάχητη: γλυκύτατη, φωτεινή, πικρόγλυκη σαν να ακούω τους Lloyd Cole & the Commotions από τα 80ς.
Το “Baby Back Up”, που ακολουθεί θυμίζει ρυθμικά και φωνητικά τους Scritti Politti και πάλι από τα 80s. Λίγο παρακάτω το ελαστικό, buzzy & bouncy “Head on a Spike” στέλνει χαιρετισμούς στους Kaiser Chiefs του σήμερα.
Τα “Hope & Jump” και “Thank You, Not Today”, με την καθαριστική υγρότητά τους πιστοποιούν πως οι Bluetones δεν έπαψαν να προσφέρουν τις δέοντες τιμές στο βωμό της κιθαριστικής ποπ των Smiths / Stone Roses / La’s. Οπότε εάν έχετε μεγαλώσει με αυτούς τους ήχους θα σας πιάσουν κορόιδο, αλλά θα σας αρέσει.
