Ο ‘γιος του πηλού’ είναι ένας ακόμα βερολινέζος πειραματιστής, ονόματι Andreas Bertilsson. Ίσως κάποιοι να τον θυμούνται από το προ διετίας ντεμπούτο του ‘Face Takes Shape’, μπορεί και όχι μια και η παρουσία του είναι αρκετά διακριτική.
Το Bring Me Water or Bread που ανοίγει το δίσκο επιχειρεί τη σύνδεση με το ντεμπούτο του, μια και ακολουθεί μια πιο συνεκτική δομή με την κύρια ώθηση να παράγεται από τις παραλλαγές μιας συχνότητας και την ανάμιξή της με τριξίματα και παραμορφώσεις μιας κιθάρας. Στη συνέχεια όμως η μουσική αλλάζει μορφή και εγκαταλείπεται κάθε έννοια συνοχής. Στην ουσία παρακολουθούμε μια αλληλουχία διάσπαρτων κοφτών ήχων, που προέρχονται είτε από φυσικά όργανα, όπως το κλαρίνο και το βιολί, είτε από ήχους και θορύβους αδιευκρίνιστων πηγών. Θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι οι ηχογραφήσεις ενός φεστιβάλ αυτοσχεδιασμού (σαν το 2:13 ας πούμε), οπότε όλοι οι σχετικοί με το αντικείμενο ας πλησιάσουν άφοβα.
Η τεχνολογία είναι παρούσα τόσο στα εναρκτήριο Bring Me Water or Bread και Vision Thing που περιέχουν τις περισσότερες ‘τεχνητές’ συχνότητες, όσο και στο υπόλοιπο cd όπου οι φυσικοί ήχοι δέχονται την πρέπουσα ηλεκτρονική επεξεργασία.
Ο λιτός και διακριτικός χαρακτήρας της μουσικής του Bertilsson συνεχίζεται και στο The Bird You Never Were. Το όλο σύνολο όμως μοιάζει ακριβώς όπως το σχέδιο στο εξώφυλλο: μυστήριο και ενδιαφέρον αλλά ταυτόχρονα θαμπό και ασαφές.
