Σύμφωνα με ένα παλιό φλαμανδικό ρητό «δεν πρέπει ποτέ να εμπιστεύεσαι τους ανθρώπους που δεν φοράνε παπούτσια». Αυτή ακριβώς την αίσθηση μου δίνει η Laura Veirs κάθε φορά που τραγουδάει και ομολογώ ότι με ενοχλεί πολύ. Δε λέω... το κορίτσι, στη μοναδική φωτογραφία που φαίνονται τα πόδια της στο booklet του cd φοράει παπούτσια και μάλιστα αθλητικά, αλλά κανείς δεν μου βγάζει από το μυαλό ότι το αγαπημένο της σκηνικό θα είναι να τραγουδά ξυπόλητη δίπλα σε μία φωτιά και να κοιτάει τους παρευρισκόμενους με ένα απροσδιόριστο χαμόγελο.
Μην ακούτε τι λέω εγώ, βέβαια, τα περιοδικά στο εξωτερικό κάνουν λόγο για «δίσκους-σημεία αναφοράς» για «τον πήχη που έχει, πλέον ανεβεί πολύ ψηλά για κάθε americana καλλιτέχνη», για «αριστουργηματική τραγουδοποιία και άλλα τέτοια διθυραμβικά». Και δε λέω... το κορίτσι, δίνει ασταμάτητα συναυλίες και κερδίζει με το σπαθί της το κοινό της [έφτασε μέχρι και σε μία ανυπόληπτη χώρα των Βαλκανίων που αν δεν σε λένε Steve Wynn δεν έχεις κανένα λόγο να επισκεφτείς – παρά μόνο για διακοπές] και μάλιστα σε μια εποχή που δεν είχε ουσιαστική υποστήριξη από τη δισκογραφική της εταιρεία. Δεν είμαι άδικος – της τα αναγνωρίζω αυτά... Και δε λέω... το κορίτσι, διαβάζει Noam Chomsky, θαυμάζει το Νelson Mandela, ακούει Joan Baez, βλέπει ταινίες της Miranda July και περιοδεύει με τον Sufjan Stevens. Kάτι καλό δε θα έπρεπε να σημαίνουν όλα αυτά;
Στο νέο της άλμπουμ, μάλιστα, συνοδεύεται από το τριμελές σχήμα των Tortured Souls που κάνουν τα τραγούδια της πιο ηλεκτρικά και ενδιαφέροντα, δε λέω... Yπάρχουν, εν τω μεταξύ, δυο-τρία εξαιρετικά τραγούδια εδώ μέσα που θα έκαναν τη Suzanne Vega να αισθανθεί επίσημα πια «βετεράνος» και την Emmylou Harris να μείνει ήσυχη αναφορικά με τη διάδοχη κατάσταση στο θρόνο της, πλην όμως... κάτι λείπει από εδώ. Ίσως όχι το νεύρο, μάλλον όχι οι γερές συνθέσεις και σαφώς όχι οι ειλικρινείς προθέσεις. Δε λέω... καλό δισκάκι, αλλά...είπαμε: «μην εμπιστεύεσαι μία τους ανθρώπους που δεν φοράνε παπούτσια και δύο εκείνους που τραγουδάνε σαν να μην φοράνε παπούτσια»!
