Oι H.I.M. είχαν πολλούς λόγους να κάνουν την υπέρβαση και να μας χαρίσουν τον πρώτο σπουδαίο δίσκο της καριέρας τους. Ένας κύκλος είχε κλείσει μετά τους τέσσερις πρώτους δίσκους και την απαραίτητη συλλογή που ακολούθησε, είχαν μεταπηδήσει σε πανίσχυρη πολυεθνική εταιρεία, για πρώτη φορά συνεργάστηκαν με επώνυμο παραγωγό [Tim Palmer], ενώ ποτέ άλλοτε δεν είχαν ηχογραφήσει εκτός Φινλανδίας. Τα πάντα ήταν με το μέρος τους και η Αμερική τους περίμενε με ανοιχτές αγκάλες – το “Dark Light” είναι το πρώτο άλμπουμ του γκρουπ που κυκλοφόρησε κανονικά εκεί κι ενώ ήδη ο Ville Valo είχε, κυρίως μέσω Διαδικτύου, αναγορευτεί στο απόλυτο pin up είδωλο των ανήλικων κοριτσιών με gothic προτιμήσεις...
Έλα όμως που το “Dark Light” είναι με διαφορά το πιο αδύναμο άλμπουμ του γκρουπ! Oύτε ένα αξιοπρεπές hit, ούτε μία κολλητική μελωδία, ούτε ένα ευτελώς πιασάρικο ριφ, ούτε καν ένα λειτουργικό σλογκανάκι στα ρεφρέν. Μόνον οι τίτλοι [“Drunk On Shadows”, “Play Dead”, “In The Nightside Of Eden”, “Killing Loneliness”, “Vampire Heart”] έχουν απομείνει να θυμίζουν τη love metal μαστοριά ενός σχήματος που κάποτε κατείχε το know how – είτε το παραδέχονται μερικοί, είτε όχι, οι H.I.M. είχαν κομμάτια από τα οποία δεν μπορούσες να ξεφύγεις, όπως συνέβαινε κάποτε με τον Billy Idol ή τους Bon Jovi. Ε, είχαν κι έναν χαρισματικό τραγουδιστή... φυσικό ήταν να γίνουν πανευρωπαϊκοί αστέρες. Ποιος είπε, άλλωστε, ότι οι ανήλικοι δεν δικαιούνται τους δικούς τους ήρωες;
Πλην όμως... η προχειρότητα του “Dark Light” μόνον από κεκτημένη ταχύτητα μπορεί να καταναλωθεί. Ίσως φταίει και ο Tim Palmer [η κάκιστη αντίληψη του οποίου έχει χαντακώσει στο παρελθόν κόσμο και κοσμάκη – ρωτήστε τους U2, Robert Plant, Tears For Fears, David Bowie, Ozzy Osbourne, Mission, Pearl Jam] που, χωρίς καθόλου φαντασία, απλώς καθάρισε τον ήχο λίγο, έδεσε κάπως περισσότερο τις κιθάρες, αλλά... άφησε μπόλικα κενά, έδωσε στα πλήκτρα έναν ενοχλητικά διακοσμητικό ρόλο και απλώς εστίασε τα μικρόφωνά του στον Ville Valo. Ε... δε χρειάζεται να έχεις περγαμηνές για να το κάνεις αυτό, έτσι δεν είναι;Σίγουρα, εντούτοις,φ ταίνε και οι ίδιοι, που, στην πιο κρίσιμη καμπή της καριέρας τους, αποδεικνύονται «λίγοι», έστω και γι αυτό που πρεσβεύουν: καμία διάθεση να εμπλουτίσουν τον ήχο τους, καμία συναίσθηση συνθετικής ανεπάρκειας, κανένας καλλιτεχνικός εγωισμός... Ούτε καν μία από τα ίδια...
