Έχω πάνω από ένα μήνα τούτο το άλμπουμ στην κατοχή μου και εξακολουθώ να μην μπορώ να γράψω ένα κείμενο της προκοπής για το τι συμβαίνει εδώ μέσα... Κάθε φορά που διαβάζω την κριτική μου, ακούγοντας παράλληλα το “Maritime”, συνειδητοποιώ ότι έχω αποτύχει πλήρως να περιγράψω το ύφος των Minotaur Shock. Σβήνω, ξεκινάω πάλι και... το ίδιο ακριβώς συναίσθημα έχω με κάθε νέο κείμενο, με κάθε απόπειρα «εξέτασης»... Δεν πάει άλλο, θα αρχίσω να έχω εφιάλτες. Από την άλλη, αν δεν μπορώ να ανασυνθέσω με λέξεις το μουσικό κόσμο του “Maritime”, είμαι, τουλάχιστον, ευγνώμων που δε μου ζητήθηκε να μπω στο μυαλό του David Edwards, του νεαρού Βρετανού που ΕΙΝΑΙ οι Minotaur Shock. Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο εγκέφαλός του δε θα μοιάζει με το δικό μου, το δικό σου ή των γύρω μας...
Ας προσπαθήσουμε, λοιπόν, να ξεκινήσουμε από τα βασικά... Κατ’αρχάς, ο δίσκος είναι καθαρά οργανικός – τα φωνητικά απουσιάζουν παντελώς. Έπειτα θα μπορούσε, για καθαρά λειτουργικούς λόγους, να χαρακτηριστεί «ηλεκτρονικός» - όχι για παλλόμενα dancefloors, αλλά ούτε και για αακδημαϊκές ακροάσεις. Μπορώ ακόμα άφοβα να παραθέσουμε τις μουσικές του επιρροές – όχι ότι βοηθάνε ιδιαίτερα, αλλά, αν μη τι άλλο, απλώς μεταφέρω δικές του κουβέντες, οπότε... πόσο λάθος μπορώ να κάνω πια; Έχουμε και λέμε: Art Of Noise, Mr Fingers, Giorgio Moroder, Cocteau Twins, Can, Wedding Present, Cars, Eagles, Hall & Oates, Prefab Sprout, Steely Dan…
Να σημειώσουμε ακόμα ότι, καθόλου τυχαία, ο Edwards γεννήθηκε και ζει στο Bristol, έχει πάθος με τη θάλασσα, είναι μέλος των Bronze Age Fox, ενώ τούτο εδώ είναι ο δεύτερό του άλμπουμ ως Minotaur Shock [έχει κυκλοφορήσει επί πλέον και μία συλλογή με όλα τα ep’s του].
Τέλος, το ΝΜΕ έγραψε γι αυτόν ότι είναι «καλύτερος κι από τους Boards Of Canada», ενώ έχω επίσης διαβάσει κάπου το χαρακτηρισμό «ο DJ Shadow των φτωχών» και το κορυφαίο «μοιάζει με πειρατή του 18ου αιώνα που από κάποιο λάθος ξεβράστηκε στο Μαϊάμι του 1982»...
Ωραίαααααααααα... πήρατε μία ιδέα; Μπράβο, κρατήστε τη – δε θα σας χρειαστεί, γιατί είστε, αναπόφευκτα, εκτός, αλλά τουλάχιστον έχετε μία ιδέα παραπάνω από μένα... Και σίγουρα κάτι πιο συγκεκριμένο από αυτό που αντιλαμβάνομαι εγώ... Διότι εδώ μέσα άκουσα το Μάικλ Νάιμαν να παίζει jazz, το Μάνο Χατζιδάκι να παίζει ambient, τους Fourtet να παίζουν fm rock διασκευές, τους Ultramarine να πειραματίζονται με mid tempo φόρμες, ένα κουαρτέτο... βατράχων να αποδίδει παρτιτούρες των Penguin Café Orchestra, τους Phoenix να έχουν καταπιεί τη γλώσσα τους [και μερικά βάλιουμ], τον Brian Eno να ανακαλύπτει τη folktronica, το funk να συναντά τα Balearic beats, τον Ryuichi Sakamoto να παίζει με το laptop του και τον Erik Satie να ανοίγει τη διαθήκη του Claude Debussy - όλα αυτά τα άκουγα για σαράντα μέρες, χωρίς φυσικά να μπορώ να τα αποκωδικοποιήσω... Ευτυχώς για όλους μας, όμως, για να νιώσεις την ευεργετική επίδραση της μουσικής των Minotaur Shock στην καθημερινότητά σου δε χρειάζεται να αναλύσεις τίποτα. Αρκεί να ακούσεις...
Μια απορία για φινάλε: λέγεται ότι ο γραφίστας Vaughan Oliver ακούει πάντοτε τα άλμπουμ, τα εξώφυλλα των οποίων έχει αναλάβει να σχεδιάσει... Το “Maritime” ποια χρονιά άρχισε να το ακούει, ώστε να έχει έτοιμο το artwork εγκαίρως;...
