Δεν αντέχω άλλο Μπομπ Ντιλαν. Πιστεύω ότι ο οργανισμός μου έχει φτάσει σε ένα σημείο κορεσμού όπου ακόμη και το Blood On The Tracks (ένα από τα 15 κορυφαία άλμπουμ όλων των εποχών κατά τον γράφοντα) δεν θα άντεχα να το ακούσω μέχρι τέλους, ακόμη κι αν το διασκεύαζαν οι Franz Ferdinand ή οι Arcade Fire. Μετά το αριστουργηματικό μεν, κουραστικό δε ντοκιμαντέρ No Direction Home του Σκοτσέζε που είδα προ μηνών στις Νύχτες Πρεμιέρας αποφάσισα ότι η σχέση μου με το Ντιλαν θα έπαιρνε τη μορφή που έχει η σχέση του παππού και της γιαγιάς μου σήμερα: μακριά κι αγαπημένοι.
Έλα όμως που δεν λέει να με αφήσει σε χλωρό κλαρί. Η Drive-Thru Records κυκλοφόρησε πρόσφατα ένα διπλό tribute cd με τη συμμετοχή μερικών γνωστών (Cerys Matthews, James Blunt) και αρκετών ακόμη αγνώστων, σε εμάς εδώ στο προτεκτοράτο, τραγουδιστών-συγκροτημάτων από την Αμέρικα. Το αποτέλεσμα δεν είναι πάντα επιτυχημένο. Για να πω την αλήθεια, το πείραμα είναι κυρίως αμήχανο. Κι επειδή σε ένα ενιαίο ριβιού δεν χωράνε όλες οι αντικρουόμενες απόψεις, σκέφτηκα να πάρω τα τραγούδια ένα ένα μπας και βγάλετε νόημα κι όλοι εσείς ο δύσμοιροι αναγνώστες:
CD 1
1. Don't Think Twice (It's Alright) - Steel Train: μη σκεφτείτε δίπλα, πατήστε το skip.
2. Like A Rolling Stone – Anberlin: άνευ ουσίας ‘σπίντα’, πετροβολήστε το με συνοπτικές διαδικασίες.
3. Mr. Tambourine Man – Roark: βάρα μάστορα το ντέφι, με σπιρτάδα και με κέφι. Ιδανικό για επαρχιακές μπουζουκλερί.
4. Tonight I'll Be Staying Here With You – Socratic: με τέτοιο όνομα και μόνο, τους αξίζει κώνειο και σπιτάκι τους.
5. Blowin' In The Wind - House Of Fools: πιο βαρετό ακόμη κι από το αυθεντικό.
6. Girl Of The North Country - As Tall As Lions: μελαγχολικά εθιστικό, η πρώτη σπουδαία στιγμή από ένα συγκρότημα που, από το όνομα του και μόνο, καταλαβαίνετε τι έξοδα θα κάνει σε ναρκωτικά.
7. Man In Me – Jenoah: μην βροντοχτυπάς τα Prada, η δουλειά κάνει τον άντρα.
8. I Believe In You - Cerys Matthews: από την, πάντα, εξαιρετική πρώην Catatonia και προσωπική μου αδυναμία, μια διασκευή που ισορροπεί εξίσου ανάμεσα σε… catatonia και Φωτεινή (της Νύχτας).
9. Simple Twist Of Fate - The Format: τρίτο σερί γκολ από την χρυσή αλλαγή του Αρίγκο Σάκι.
10. A Hard Rain's A-Gonna Fall - Jason Mraz: πέφτουν της βροχής οι στάλες, σε ένα ούτως η άλλως Τop 10 των all-time αγαπημένων Ντιλανικων μου κομματιών.
CD 2
1. Rainy Day Women #12 & 35 - Rock 'N' Roll Soldiers: προτιμώ το πρωτότυπο. Όσο για την μπάντα, να αλλάξει πάραυτα όνομα, ακούγεται σαν tribute συγκρότημα των γελοίων Darkness.
2. It Ain't Me Babe - Dave Melillo: τόση ζάχαρη που πάθαμε τερηδόνα. Δεν θα βάζουμε εμείς μασελάκι για χάρη σου παλικάρι.
3. Positively 4th Street - I Can Make A Mess Like Nobody's Business: Με μπάντα που έχει όνομα μεγαλύτερο από τίτλο κομματιού των Yes, περιμένετε χαΐρι και προκοπή;
4. Just Like A Woman - Something Corporate: Τελικά αυτό το tribute τι συγκεντρώνει αλήθεια; Τα καλύτερα τραγούδια του Ντιλαν ή τα χειρότερα ονόματα αμερικανικών συγκροτημάτων; Μέτρια διασκευή (σάμπως την άκουσα κιόλας;)
5. She Belongs To Me – Kisschasy:…κι απ’ ότι φαίνεται το τραγούδι αυτό ‘ΔΕΝ ανήκει σε σας’…
6. To Ramona - Days Away: επιτέλους μια σωστή προσέγγιση, να γελάσει και λίγο το χειλάκι μας.
7. Boots Of Spanish Leather - Julia Haltigan: άγνωστο κομμάτι, καλή επιλογή, ακόμη πιο τολμηρή διασκευή. Από τα must της συλλογής.
8. I Want You - James Blunt: προβλέψιμο σαν τον ίδιο τον ερμηνευτή.
9. I Shall Be Released - Steel Train: ρεφάρουν για το αυτογκόλ από τα αποδυτήρια που έβαλαν.
10. The Times They Are A-Changin' - The Stay At Home Joneses: ε…καλούτσικο… (με το χέρι μου να πηγαίνει δεξιά κι αριστερά στη γνωστή χειρονομία)
11. The Lonesome Death Of Hattie Carroll - RX Bandits: ονειρικά απολαυστικό. Το ιδανικό κλείσιμο.
