Παρά την δηλωμένη μου αντιπάθεια στα Eminem-ίδια και τα 50Cent-ικά σκατοειδή, οι πωλήσεις δείχνουν ότι δυστυχώς θα τιγκάρουν τηλεοράσεις και ραδιόφωνα για αρκετά χρόνια ακόμα. Πάλι καλά λοιπόν που δισκάκια σαν ετούτο αποδεικνύουν το αυτονόητο…ότι το όποιο gangsta stylee και απαραίτητο για το hip hop αντριλίκι braggadocio, δεν συμβαδίζουν με καρικατούρικα μουγκανίσματα και beats μόνο και μόνο για να μην ρευόμαστε στα μουγκά.
Εξηγούμαι. Σε καμία περίπτωση ο Casual δεν ενθουσιάζει. Ο σύγχρονος χώρος του hip hop παράγει πολύ πιο ενδιαφέροντα υβρίδια. Έστω και με το ένα νέο alter ego – αυτό του Smash Rockwell - δεν σπρώχνει τα όρια του ήχου που υπηρετεί. Το flow είναι χλιαρό σε επίπεδο «και τι έγινε» και τα των ρυθμών είναι ικανοποιητικά και μέχρι εκεί…έστω και με τον Dan the Automator να μπλέκεται στην παραγωγή.
Απλά αποφεύγει τα κουραστικά «τράβα πίσω ρε μαλάκα» και «έχω και την Παναγία στο χαρέμι μου» επαναληπτικά των κατά πολύ γνωστότερων συναδέλφων του, ενώ προς τιμήν του ασχολείται και με θέματα που ένας κωλοχούφτας που «σέβεται» τον εαυτό του, ενδεχομένως δεν θα έκανε.
Κομμάτια όπως το “Single mother” ή η έναρξη του ελαφρώς απολογητικού και introspective (λέμε τώρα…) “Smash don’t hurt em” δείχνουν έναν μαύρο καλλιτέχνη που θυμίζοντας σε σημεία τον Tupac Shakur, έχει και μια ιδέα του τι σημαίνει – για να χρησιμοποιήσουμε λόγια του ιδίου – black social conscience. Δεν λέει και πολλά αλλά από το ολότελα…
Κοινώς…hip hop με ελαφρώς γραφικές κοχόνες. Αλλά αληθινές κοχόνες που δεν έχουν ανάγκη να φλασάρουν τα μούσκουλα για να σε πείσουν…
