Ας μου εξηγήσει κάποιος γιατί το Team Ping Pong κυκλοφόρησε μετά από τόσο καιρό ως τρίτος δίσκος των Bearsuit και όχι ως ντεμπούτο τους (όπως ήθελαν οι ίδιοι μερικά χρόνια πριν). Ας μου εξηγήσει κάποιος γιατί η pop τρώει τα παιδιά της…. Όταν βρεθεί απάντηση, παρακαλώ ενημερώστε με!
Οι Bearsuit είναι ένα από εκείνα τα σχήματα, που δεν μπορείς να κατατάξεις με ακρίβεια σε συγκεκριμένη κατηγορία. Τελευταίοι αγαπημένοι του εκλιπόντος John Peel, παράξενοι και πρωτότυποι, ιδιότροποι, με άποψη και πηγαία συνθετική ικανότητα, οι έξι ιδιόμορφοι μουσικοί καταφέρνουν να σε κερδίσουν με ευκολία με τον μόλις 25 λεπτών διαρκείας δίσκο τους. Αναμειγνύουν με επιτυχία στοιχεία της κιθαριστικής pop και γλυκά (ώρες-ώρες επιτηδευμένα παιδικά) φωνητικά με ξεσπάσματα, τρομπέτες αλά Belle And Sebastian με φρενήρη Pixie-ish riffs, ουρλιαχτά με φλάουτο, βρωμιά με κορνέτο, βιολιά και ακορντεόν. Εναλλάσσουν συχνά τις φόρμες μεταξύ σκληρού και καθαρού ήχου, χρησιμοποιούν παύσεις (ουσιώδες στοιχείο για να προσδοθεί ένταση και ενδιαφέρον σε μια σύνθεση), φτάνουν στα όρια του ατονάλ και της lo-fi αισθητικής, έχουν α-πί-στευ-τους στίχους, έξυπνες ενορχηστρώσεις και δημιουργούν ένα υπέροχο περιβάλλον ηχητικών εικόνων.
Κάποιες στιγμές ο γλυκός εφιάλτης τους οδηγεί στους Delgados (και σε άλλα αντίστοιχα σκοτσέζικα γκρουπ), άλλοτε θυμίζουν Pavement ή σκηνή της Βοστόνης. Σε καμία περίπτωση, όμως, δεν γίνονται βαρετή κόπια. Έχουν προσωπικότητα και αφομοιώνουν άψογα τις όποιες επιρροές.
Α, και για να μην ξεχνιόμαστε, τα μισά από τα μέλη τους είναι γυναίκες, οι οποίες μόνο διακοσμητικό ρόλο δεν έχουν!
