"Αν υποψιαστώ ότι ο Pete Doherty γίνει κάποτε ένας ροκ ήρωας, ένας Kurt Cobain για τη γενιά των '00ς, θα πεθάνω", για να παραφράσουμε τη γνωστή ατάκα...
Σύμφωνοι, όλοι θέλουν ένα εικόνισμα στο εφηβικό τους δωμάτιο, και ο αρχηγός των Babyshambles κάνει ακριβώς γι' αυτή τη δουλειά. Βασικά ταιριάζει γάντι στο ρόλο του επαναστάτη, κάνει ένα σωρό απερισκεψίες και είναι μέχρι στο λαιμό βουτηγμένος στα ναρκωτικά. Παίζει και ροκ εν ρολ μουσική, αν ενδιαφέρει κανέναν και αυτό το στοιχείο. Είναι celebrity, βρίσκεις το όνομά του κάθε εβδομάδα στις σελίδες των περιοδικών να ποζάρει δίπλα στην καλή του Kate Moss (ναι καλέ, τη μοντέλα λέω, αυτή που μας άφησε άφωνους με τις αποκαλύψεις ότι παίζουν κόκες στο χώρο της μόδας, δεν το πιστεύαμε σου λέω, συναγωνίζονται ποιος θα βαρέσει τις περισσότερες ντάγκλες με τον Pete), και θα τον δεις άμα λάχει και στη σκηνή του Live 8 παρέα με τον εχθρό, την αιχμή του δόρατος του mainstream που ονομάζεται Elton John.
Είναι rock icon αυτό το πράγμα; Ότι είναι ένας loser, δεν υπάρχει αμφιβολία. Είναι όμως ο Johhny Thunders της γενιάς του; Ο Nick Drake ίσως; Ο Keith Richards να υποθέσουμε, σε περίπτωση που τελικά τη γλυτώσει και δεν μας αφήσει χρόνους; Και που μπαίνει η μουσική σε όλη αυτή την ιστορία;
Πολλοί μεταχειρίζονται τη λέξη genius όταν μιλούν για την καλλιτεχνική του οντότητα, εμείς πάντως δεν μπορούμε να δούμε τίποτα τέτοιο ούτε στη δουλειά του με τους Libertines, ούτε και σε αυτή εδώ κάτω από το όνομα Babyshambles (είχε ξεκινήσει να ηχογραφεί demos μ' αυτούς παράλληλα με το πρώτο του γκρουπ, και το διατήρησε σαν μία περισσότερο εύκαμπτη μπάντα που να αντέχει στον ασταθή χαρακτήρα του, έτσι όπως διαμορφώνεται και από τη διαρκή μαστούρα που οπωσδήποτε δεν του επιτρέπει να είναι πάντοτε συνεπής στις υποχρεώσεις που απορρέουν από την εύρυθμη λειτουργία ενός ροκ εν ρολ συγκροτήματος). Τι είναι λοιπόν ο Pete Doherty; Ποιητής; Μουσικός; Διανοητής; Larger than life κωλόπαιδο; Τι στο καλό από όλα αυτά; Αξίζει να τον πάρουμε στα σοβαρά, να σκύψουμε επάνω από το έργο του και να δούμε πίσω από τις λέξεις το νόημα όλων όσων έχει να μας πει; Ή να τον αφήσουμε να τραγουδάει από τον πάτο του βαρελιού με τη φωνή του heroin chic;
Ας τα αφήσουμε όλα αυτά και ας ασχοληθούμε με τη μουσική. Τι είναι το "Down In Albion"; Με απλά λόγια, είναι μία λίγο κατώτερη - παρότι στο ίδιο πάνω κάτω ύφος - δουλειά από τις δύο των Libertines. Κάτι απόλυτα λογικά αν σκεφτούμε ότι από εδώ απουσιάζει ο Carl Barat, ο έτερος της (παλιάς;) του μπάντας (ετοιμάζει κι αυτός άλμπουμ για λογαριασμό της Poptones).
Περιέχει αρκετά καλά τραγούδια, τα σινγκλ "Killamangiro" και "Fuck Forever" είναι δύο από τα καλύτερα απ' αυτά (το πρώτο είναι κομμένο και ραμμένο θά 'λεγες για να τραγουδιέται με όλη τη δύναμη των σωθηκών τους από τους αγανακτισμένους, γεμάτους οργή πιτσιρικάδες ανά την υφήλιο). Περιέχει και πατάτες όπως το "In Love With A Feeling" που γενικά δεν θα χαρακτηριζόταν ακριβώς ως σύνθεση. Το επίπεδο είναι καλό, την παραγωγή επιμελείται ξανά ο Mick Jones των Clash (όπως και με τους Libertines) και πολλές φορές φέρνει στο μυαλό το πνεύμα των αυθεντικών punk δίσκων, με το όραμα εκείνων των αριστουργημάτων να απουσιάζει όμως.
Με μέτριο ταλέντο λοιπόν αλλά τα βλέματα στραμμένα επάνω του λόγω της υπερβολικής έκθεσής του από τα ΜΜΕ, ο Pete Doherty έκανε έναν καλό δίσκο που σε καμία περίπτωση όμως δεν θα χαρακτηρίσει την εποχή του. Ίσως ποτέ να μην είχε κάτι τέτοιο στο μυαλό του, δυστυχώς αυτό μας είχαν πείσει ότι έπρεπε να περιμένουμε πάντως. Αν μιλάμε για έναν good time δίσκο, συμφωνούμε ότι κατάφερε και τον έκανε. Ως εκεί όμως...
