Ήδη από το εξώφυλλο του δίσκου αντιλαμβάνεται κανείς περί τίνος πρόκειται. Οι Dark Side of Syd κινούνται στα χωράφια της ψυχεδέλειας, του progressive-art rock και του ambient περιβάλλοντος.
Χωρίς να αποτελούν κάτι το πρωτόγνωρο, παραμένουν συμπαθείς. Επεξεργάζονται στοιχεία από τα προαναφερθέντα είδη, προσθέτουν μερικά ambient samples και δείγματα ηλεκτρονικής μουσικής, δωδεκάχορδες ακουστικές κιθάρες και φυσαρμόνικα, ελαφρά beat-loops, έχουν καλό rhythm section και πολλές μελωδίες που δείχνουν με το δάχτυλο τις επιρροές τους.
Θυμίζουν σε πολλά σημεία τόσο τους πρώιμους Pink Floyd, όσο και σχήματα όπως οι Alan Parsons’ Progect, Eloy κλπ. Κάπου στα μέσα της διαδρομής συναντούν τους Porcupine Tree και τη νέο-ψυχεδέλεια.
Το αρνητικό στοιχείο στην όλη υπόθεση είναι οι μακροσκελείς συνθέσεις, οι οποίες οδηγούν στην δίχως νόημα επανάληψη και καθιστούν το δίσκο ανισόπεδο. Σε κάποια σημεία το ενδιαφέρον κάμπτεται και δημιουργείται ένα αίσθημα κόπωσης στον ακροατή. Η «πολυλογία» κοστίζει πόντους, μιας και εν γένει δεν είναι πλήρως αδιάφοροι…
