Σε μια σχετικά πρόσφατη συνέντευξή του, ο Daniel Hunt, ιδρυτικό μέλος του τετραμελούς πολύ-εθνικού –εκ Λίβερπουλ όμως ορμώμενου- συγκροτήματος των Ladytron, δήλωνε πως “τα νέα τραγούδια του τρίτου τους αλπουμ, θα είναι μεν ηλεκτρονικά, αλλά με πιο βρώμικο ήχο. Ανέκαθεν μου άρεσαν οι Neu! Και οι My Bloody Valentine και τώρα έφθασε η ώρα να φανερώσουμε αυτές τις επιρροές.
Ακούγοντας τώρα αυτά τα τραγούδια συμφωνούμε πως πράγματι ο ήχος τους – σε σύγκριση με αυτόν από τα « 604» και «Light & Magic» άλπουμ – είναι, αν όχι πιο βρώμικος, σκληρότερος και σκοτεινά ρομαντικός – ενίοτε και έντονα κινηματογραφικός (ειδικά στο μεταλλικό noir του “Fighting in Built Up Areas”, μα κυρίως στο ατμοσφαιρικό “Soft Power”). Οι δε MBV κάνουν αισθητή την επιρροή τους στο single “Sugar” (ένα ακαταμάχητο psych-pop γλύκισμα, το οποίο μαζί με τον παλλόμενο βόμβο του “High Rise”προσδιορίζουν το νέο αποτύπωμα της μπάντας) αλλά και στο αιθέριο “White Light Generator”. Όσο Δε για τους Neu!, ακόμη το ψάχνω.
Εξ αρχής βέβαια οι Ladytron μας είχαν προιδεάσει για την ανθεκτικότητα του μουσικού τους γονιδίου: πως αυτό θα ξεπερνούσε το μέσο όρο επιβίωσης της electroclash γενιάς, του μουσικού ιδιώματος / μόδας που ήλθε και απήλθε. Μπορεί λοιπόν οι επιρροές από Depeche Mode, πρώιμους Human League και Gary Numan νε βρίσκονται στις θέσεις τους, μόνο που αυτή τη φορά οι Ladytron στέκονται κοντύτερα στις Electralane και στους Add N To X παρά στη synth-pop των 80ς. Ακόμη και εκεί που οι Ladytron επιμένουν σε μια ποπ χροιά – όπως στο “Destroy Everything you Toych” και το “The Last One Standing”- είναι σαν να ακούς τους Saint Etienne να διασκευάζουν Propaganda (ή μήπως το ανάποδο;), κάτι που μου ακούγεται εξαιρετικά ελκυστικό – και πράγματι είναι!
Χωρίς καμία αμφιβολία το ωριμότερο και καλύτερο άλπουμ των Ladytron.
