Οι Diamond Nights δεν γεννήθηκαν τη σωστή εποχή. Η μουσική τους μοιάζει να έχει ξεπηδήσει από τα συντρίμμια των 70’s, παραπέμποντας πολύ έντονα στις σχετικές επιρροές.
Το ντεμπούτο album τους, Popsicle, παρά τον παραπλανητικό τίτλο που οδηγεί σε pop ιδιώματα, ουδεμία σχέση έχει με το εν λόγω είδος. Είναι πλημμυρισμένο από ιδέες και στοιχεία που θυμίζουν τον Mark Bolan και τους T-Rex, το glam, το hard rock και, σε γενικές γραμμές, ό,τι ακούγαμε όταν ήμασταν γυμνασιόπαιδα (χωρίς αυτό να σημαίνει κάτι το αρνητικό από μόνο του, βεβαίως).
Παρόλα αυτά και παρά το ότι τεχνικά στέκονται πολύ αξιοπρεπώς, οι Diamond Nights δεν καταφέρνουν να υπερβούν τα πρότυπά τους και ανακυκλώνονται μουσικά και ερμηνευτικά, κάτι που τους κάνει ιδιαίτερα κουραστικούς από ένα σημείο και έπειτα.
Δύσκολα θα μπορούσε να πει κανείς ότι έχουν επαφή με τη σύγχρονη μουσική πραγματικότητα. Και ακόμη δυσκολότερα θα γνωρίσουν επιτυχία στο ευρύτερο κοινό, μιας και η ρετρό αισθητική τους απευθύνεται σε εξειδικευμένους ακροατές και σε αμετανόητους hard-rockers. Δυστυχώς, αυτό που τους λείπει δεν είναι η εκτελεστική ικανότητα (είναι όλοι πολύ καλοί μουσικοί), αλλά η προσωπικότητα, οι φρέσκες ιδέες και η δική τους άποψη επί των πραγμάτων.
