Έχω την εντύπωση πως οι Cocorosie – πρόκειται για τις αδελφές Bianca και Sierra Casady – είναι περισσότερο γνωστές ένεκα του ότι η Bianca είναι το «κορίτσι» του D. Banhart, παρά γι’ αυτή καθεαυτή τη μουσική τους. Τους αξίζει άραγε μια τέτοιου είδους αναγνώριση; Aσφαλώς όχι!
Στο κάτω – κάτω κάτι τέτοιο αδικεί το στρεβλό αλλά σαγηνευτικό μουσικό όραμά τους: ένα ονειρικό κατάστημα παιδικών μουσικών παιχνιδιών στοιχειωμένο από παράδοξες φωνές (πένθιμα κλαψουρίσματα, πνιγηρά νιαουρίσματα, μαγικά ψελλίσματα, εξωτικά μουρμουρητά), στοιχειώδεις ερημικές μελωδίες και ένα διακριτικό κέντημα / ταπετσαρία ηλεκτρονικής υφής. Το συνολικό αποτέλεσμα – με αναφορές στη νέο-κυματική φολκ, το γαλλικό chanson τραγούδι και τη lo-fi electronica – τρυφερό μα και συνάμα απειλητικό, είναι αυτό που λέμε «σου κολλάει στο μυαλό».
Είναι αλήθεια πως η ακρόαση του εν λόγω δίσκου (το δεύτερο άλπουμ των Cocorosie μετά το “La Maison De Mon Reve”) δεν θα είναι και εύκολη υπόθεση για τον ανυποψίαστο ακροατή, αφού προυποθέτει μια κατακτημένη προτίμηση για τέτοιου είδους ακούσματα. Κάτι τα φωνητικά ακροβατικά (φανταστείτε κάτι μεταξύ Joanna Newsom και Bjork), κάτι οι απόκοσμες και lo-fi συνθέσεις (κάποιες από αυτές ηχογραφημένες σε σπίτια και δωμάτια ξενοδοχείων) δημιουργούν την αίσθηση ενός κλειστού μικρό-κοσμου, ο οποίος τρέφεται με την μνήμη μιας χαμένης παιδικότητας, αθώας αλλά και τραυματικής μαζί. Υποσυνείδητα πράγματα που σε έλκουν αλλά ταυτόχρονα και σε τρομάζουν.
Στο δίσκο συμμετέχουν, μεταξύ άλλων, ο Antony Johnson και ο D. Banhart.
