Ο τελευταίος χρόνος στάθηκε σκληρός για τον N. Young. Αφ’ ενός το Μάρτιο άγγιξε το θάνατο (εγχειρίστηκε για εγκεφαλικό ανεύρυσμα), τον δε Ιούνιο έφυγε από τη ζωή ο πατέρας του.
Επόμενο ήταν το νέο του άλπουμ (που ηχογραφήθηκε στο Νάσβιλ πριν και μετά τη νοσηλεία του) να μοιάζει με ένα ανοιχτό γράμμα από έναν άνθρωπο που άμεσα και έμμεσα γεύτηκε τη θνητότητα. Τραγούδια – επιστολές προς τον αποθανόντα πατέρα του (“Far From Home”, “Prairie Wind”), την αγαπημένη του γυναίκα (“Falling Off The Face Of The Earth”), τα παιδιά του που έφυγαν από την πατρική εστία (“Here For You”) αλλά και προς τον Elvis Presley (“He Was The King”). Από ‘κει και πέρα αρχίζουν τα υπαρξιακά ερωτήματα, τα οποία έχουν να κάνουν με τη δική του ζωή και δημιουργία μέχρι και σήμερα (μέσα από τα αλληγορικά “The Painter”, “This Old Guitar”), με αυτό το μυστήριο της ζωής (“It`s a Dream”) και, τελικά, με τον ίδιο το Θεό (“When God Made Me”).
Αυτές οι δύο τελευταίες συνθέσεις είναι και οι κορυφαίες του άλπουμ – αλλά για διαφορετικούς λόγους η κάθε μία. Το μεν “It`s a Dream” είναι μια μακάρια – σχεδόν Λειτουργική – ορχηστική ελεγεία (λες και πρόκειται για κάποιο τραγούδι των Mercury Rev), το δε “When God Made Me” στιχουργικά στέλνει και το πιο δυνατό μήνυμα: πως πρέπει να αποδεχόμαστε το δικαίωμα στην υπαρξιακή ετερότητα ως απάντηση στα αδιέξοδα του φανατισμού και της μισαλλοδοξίας. Ισάξια δίπλα σε αυτά στέκεται το “No Wonder”, η πλέον ηλεκτρική στιγμή σε ένα κατά βάση ακουστικό έργο.
Παρά τις πολύ καλές κριτικές πού πήρε το “Prairie Wind”, πρόκειται για ένα άλπουμ με αδυναμίες, με κυριότερη αυτή της προσφυγής στην εύκολη λύση του γλυκανάλατου και του σχηματικού τραγουδιού. Για παράδειγμα, το “Falling off….” Θυμίζει υπερβολικά Mark Knopfler, όσο δε για το “Here for you” ακόμη κι αν είσαι πατέρας – που εγώ είμαι – σου έρχεται να ξεράσεις με τη δακρύβρεχτη μωρολογία του πατρικού συναισθήματος.
Η στιχουργική κοινοτοπία χαρακτηρίζει και τα δυο τραγούδια που ο Young έγραψε για τον πατέρα του, αλλά αυτά τουλάχιστον διασώζονται από τον ελαφρώς τραχύ ήχο των πνευστών και από την παρουσία στο όργανο του βετεράνου συνθέτη / μουσικού Spooner Oldham.
Πέρα όμως από τις όποιες αδυναμίες του, το “Prairie Wind” είναι ένα καλο άλπουμ –το καλύτερο από το “Harvest Moon”του’92– με τις μισές από τις συνθέσεις του να τις αξίζουν κάτι πολύ περισσότερο από μια προσωρινή ακρόαση.
