Προσοχή! Μην αρχίσετε την ανάγνωση του παρόντος κειμένου πριν δείτε το χαρακτηρισμό του εν λόγω δίσκου!
Ωραία λοιπόν, τώρα θα αναρωτιέστε τι στο καλό έχει αυτός ο δίσκος και είναι τόσο καλός. Σκεφτείτε το εξής και θα έχετε πέσει πολύ κοντά στο πώς ακούγεται η μουσική που περιέχει: τι θα παίρναμε αν ο Billy McKenzie ζούσε και τον προσλάμβαναν οι Cousteau για τραγουδιστή; Τους Αμερικάνους μα με έντονα νταραβέρια με τη Βρετανία Misty Roses, τη μεγάλη έκπληξη της πρόσφατης σοδειάς δίσκων για το γράφοντα. Ο δίσκος είναι τόσο εμπνευσμένα φτιαγμένος και τόσο προσεγμένος στην κάθε του λεπτομέρεια, ώστε δεν σου αφήνει καιρό να σε κατατρέξουν διάφορες κακές σκέψεις του στυλ «τα έχω ακούσει πολλές φορές αυτά από άλλους, γιατί θα πρέπει να εμπιστευτώ τούτο εδώ το ντουέτο;». Η απάντηση είναι επειδή ελάχιστοι είναι αυτοί που έχουν την ικανότητα να στυλιζάρουν τόσο όμορφα, εποικοδομητικά και νοσταλγικά τη μουσική τους. Δεν συναντάς εδώ που τα λέμε και τόσο συχνά πια ένα σχήμα που να γράφει ένα κομμάτι που να έχει βασιστεί σε μία σύνθεση των Bacharach / David και ταυτόχρονα να διασκευάζουν πιο κάτω μία σύνθεση των David Lynch / Angelo Badalamenti. Έτσι σκιαγραφείται ο κόσμος του “Komodo Dragons”, με εναλλαγές του φωτός και του σκοταδιού.
Καθ’ όλη τη διάρκεια του άλμπουμ, το μυαλό σας θα είναι συνεχώς στον αδικοχαμένο Billy, αφενός γιατί η φωνή και ο τρόπος ερμηνείας του Robert Conroy είναι πολύ κοντά στη δική του (όχι τόσο ψιλή βέβαια, κοντά είπαμε) αφετέρου επειδή το ρεπερτόριο του γκρουπ είναι κι αυτό στο ύφος που πιθανά θα ενδιέφερε να ερμηνεύσει αν βρισκόταν ακόμη ανάμεσά μας. Καθόλου τυχαία, το άλμπουμ βγαίνει σε συνεργασία με την ετικέτα Rhythm Of Life του Paul Haig, με τον οποίο ο Billy McKenzie είχε ηχογραφήσει εκτενώς στα τελευταία χρόνια της ζωής του. Κάποια πράγματα δεν είναι καθόλου τυχαία ως γνωστόν…
Από άλλους γνωστούς, συναντούμε τους Ursula 1000 που ρεμιξάρουν ένα κομμάτι του δίσκου – και δεν το κάνουν ευτυχώς ρυθμική λαουνζιά! – αλλά και τους Lumen, τους φίλους μας Pinkie MacLure και John Willis που κάνουν το ίδιο σε ένα άλλο τραγούδι. Το δίσκο συμπληρώνουν δύο ακόμη ρεμίξ, αν και η αληθινή ουσία του δίσκου είναι τα εννέα τραγούδια που απαρτίζουν το κυρίως σώμα του. Ψάξτε το σπιθαμή σπιθαμή και ελπίζω να συμφωνήσετε ότι επρόκειτο για μία πέρα για πέρα απολαυστική εμπειρία!
