Δε χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις o Herbie Hancock, ορισμένες δουλειές του οποίου (π.χ. το Head Hunters) δε θα έπρεπε να λείπουν από καμία δισκοθήκη. Το νέο του album κινείται ηχητικά στο γνωστό μείγμα Jazz και R&B που με συνέπεια εξερευνά εδώ και χρόνια, δεν είναι όμως ούτε όσο «νέο» φαίνεται με πρώτη ματιά, ούτε τόσο «Hancock».
Στο Possibilities ο Hancock αρκείται στον ρόλο του μουσικού και του ενορχηστρωτή-καθοδηγητή, αφήνοντας τους προβολείς να πέσουν πάνω στους διάσημους και μη καλεσμένους του. Έτσι από τα δέκα τραγούδια μόλις δύο είναι καινούργια και φέρουν την υπογραφή του - όλα τα υπόλοιπα είναι διασκευές. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, αν σκεφτεί κανείς ότι ενώ η μουσική κλάση του πάλαι ποτέ πιανίστα του Miles Davis έχει μείνει αναλλοίωτη, η έμπνευσή του έχει μάλλον βαλτώσει με τα χρόνια. Από την άλλη όμως η εμπειρία διδάσκει ότι τέτοιου τύπου all-star συνευρέσεις συνήθως δεν καταλήγουν σε αξιόλογα αποτελέσματα.
Δυστυχώς το Possibilities δεν αποτελεί εξαίρεση στον τελευταίο κανόνα. Οι λαμπερές ας πούμε συμμετοχές των Sting και Paul Simon δεν είναι παρά ρουτινιάρικες ανακυκλώσεις παλιότερών τους επιτυχιών με Jazz ενορχήστρωση. Η επιλογή να διασκευάσει η Joss Stone U2 ναυαγεί αναμενόμενα, η Annie Lennox είναι άχρωμη στο “Hush hush hush” της Paula Cole, η ανάγνωση των Damien Rice και Lisa Hannigan στο “Don’t explain” της Billie Holiday φιλότιμη μα «λίγη», ενώ η Christina Aguilera (ναι, σωστά διαβάζετε) μπορεί να ακούγεται πολύ καλύτερη από ότι την περίμενα, της λείπει όμως η ψυχή που απαιτεί μια επιλογή σαν το “A song for you” του Leon Russell. Αυτό που απομένει τελικά από το album είναι το “Safiatou”, με την Angelique Kidjo από το Μπενίν να εκτελεί εξαιρετικές φωνητικές πιρουέτες στους latin ρυθμούς της κιθάρας του Carlos Santana, καθώς και το απολαυστικά funky “Stitched up”, που ερμηνεύει ο John Mayer. Το ότι το τελευταίο είναι ένα από τα νέα τραγούδια σώζει πάντως τα προσχήματα και μπορεί ίσως να παρηγορήσει τους φίλους του Hancock…
