Ποιός θα το 'λεγε στο ξεκίνημα της καριέρας της ως back-up singer του Michael Jackson (την οποία ανάγκαζαν να φοράει ξανθιά περούκα για να τον συνοδεύσει επι σκηνής) οτι θα γινόταν στην συνέχεια μία απο τις σημαντικότερες γυναίκες της rock;
Έπειτα απο πέντε studio albums και ένα live, αναρίθμητα βραβεία και πάνω απο 25.000.000 σε πωλήσεις παγκοσμίως η τραγουδοποιός απο το Misouri αποσύρθηκε για 3 χρόνια περισυλλογής, ανασυγκρότησης και γενικότερου "ψαξίματος" (το παθαίνουν όλοι όταν μετά τα 40;). Αποτέλεσμα αυτής της εσωτερικής αναζήτησης αλλά και της παρατήρησης των όσων συμβαίνουν γύρω της είναι το νέο album Wildflower. Πρόκειται για έναν δίσκο εσωστρεφή και γλυκόπικρο με περισσότερη έμφαση στην ενορχήστρωση των εγχόρδων και λιγότερη στα κιθαριστικά solo. Ρίχνει λοιπόν τους τόνους και με στίχο απέριττο και την χαρακτηριστική φωνή της καταφέρνει ένα αποτέλεσμα πηγαίο, προσωπικό και ειλικρινές με τραγούδια που φαίνεται να γεννήθηκαν και μόνο απο την ανάγκη της δημιουργού να τα πει όπως τα νιώθει και όχι απαραίτητα με σκοπό τη είσπραξη ανάλογης επιτυχίας με αυτήν που είχαν τα γεμάτα απο radio friendly hits album που παρήγαγε στο παρελθόν.
Βασικές επιρροές για την δημιουργία του δίσκου ήταν τα μεγαθήρια Neil Young και Elton John, ενώ στα πιο spiritual κομμάτια (ναι, υπάρχουν και απ 'αυτά!) γίνεται χρήση ινδικών μουσικών οργάνων (φόρος τιμής, κατά την ίδια, στον George Harrison), στοιχείο καθοριστικό για την δημιουργία της ανάλογης υποβλητικής ατμόσφαιρας. Η Crow ανοίγει νέο μουσικό κεφάλαιο και απ' ότι φαίνεται η εικόνα της τύπισσας με τα δερμάτινα παντελόνια που σολάρει στη κιθάρα της ανήκει (προς απογοήτευση πολλών...) στο παρελθόν.
Ο δίσκος στο σύνολό του μπορεί να μην καταφέρνει να μας "αναγκάσει" να σιγοντάρουμε τα τραγούδια του την ώρα που ο καθένας θα πηγαίνει στη δουλειά του (όπως έκαναν προηγούμενοί της), ωστόσο ακούγεται ευχάριστα με βασικά χαρακτηριστικά τα απλά, όμορφα τραγούδια του και μία Sheryl Crow συναισθηματική, απόλυτα relaxed στο νέο της εγχείρημα και εν κατακλείδει ικανοποιητική.
