Ο υπότιτλος σε αυτόν τον πολύ προσωπικό δίσκο του ενός από τους δύο Calexico θα μπορούσε να είναι: lo-fi εντυπώσεις για πιάνο και ντραμς.
Όπως εξάλλου ο ίδιος ο συνθέτης σημειώνει στο εσώφυλλο του cd: «το παρόν ηχογραφήθηκε αναλογικά στο κατά-σκονισμένο σπίτι μου με δύο μικρόφωνα, πιάνο, ξυλόφωνο και ντράμς». Ενώ δε το εξώφυλλο καταλαμβάνει μία φωτογραφία του πατέρα του Convertino, στο μέσα μέρος του cd κεντρική θέση έχει ένας δίσκος του σπουδαίου ντράμερ της τζάζ, του Max Roach.
Μετά από το εισαγωγικό free-jazz ανακάτεμα των δύο πρώτων συνθέσεων, μια minimal μελωδική γραμμή αρχίζει να αχνοφαίνεται στο α λα Wim Mertens σόλο πιάνο του “Street turn river”, μια μελαγχολική και μονήρης σύνθεση – εξάλλου κάπως έτσι ακούγεται και όλο το άλπουμ. Μόνο εκεί προς το τέλος, τούτη η ασήκωτη ερημιά γεμίζει κάπως με το συναίσθημα της τρυφερής ανάμνησης που γεννά η ανεπαίσθητος λυρισμός.
Στο ενδιάμεσο ο Convertino περνά από το από την απογυμνωμένη be-bop σε ένα πένθιμο easy-listening, και από τη στεγνή δραματικότητα στο λακωνικό μέτρημα.
Το Ragland ανεξάρτητα σε ποιο μουσικό είδος θα το κατατάξεις, δεν παύει να είναι ένα πολύ ιδιαίτερο άκουσμα, που κατά κύριο λόγο υπηρετεί τις προσωπικές αναζητήσεις του δημιουργού του και δευτερευόντως απευθύνεται σε κάποιο ακροατήριο, το οποίο ακροατήριο βρίσκεται μάλλον κοντύτερα στη φόρμα της τζάζ μουσικής και του αυτοσχεδιασμού παρά σε αυτήν της ποπ.
