Είναι αξιοθαύμαστη η πορεία των Ουαλών αυτών εκκεντρικών της ψυχεδελικής ποπ. Στα δέκα χρόνια της δισκογραφικής παρουσίας τους (η οποία συμπεριλαμβάνει επτά άλπουμ και μία συλλογή) δεν έχουν κυκλοφορήσει ούτε ένα μέτριο ή εν τέλει αδιάφορο δίσκο. Γνωρίζετε άραγε πολλά άλλα τέτοια συγκροτήματα;
Φυσικά, για να αποδεχθεί κάποιος την παραπάνω αξιολογική θέση θα πρέπει να έχει εξοικειωθεί με την εκλεκτική αλχημεία της μπάντας και την υπερρεαλιστική δομή των συνθέσεων, ώστε να μπορεί να διακρίνει τις χαρακτηριστικές διαφορές από άλπουμ σε άλπουμ. Επιπλέον Δε, να έχει μια βαθιά γνώση της ποπ και ροκ ιστορίας ώστε να κατανοήσει πως το Τέρας των SFA δεν είναι ένα απλό κολάζ ήχων και τεχνοτροπίων από το μουσικό παρελθόν, αλλά μια αυτόνομη και αυτοδύναμη υπαρκτική ιδιαιτερότητα, άκρως ευφάνταστη και δημιουργική.
Το νέο τους άλπουμ, αν και ηχογραφημένο στην Ισπανία και μιξαρισμένο στη Βραζιλία, ακούγεται λες και ηχογραφήθηκε στη Δ. Ακτή των 60ς, εξ ού και ο κυρίαρχος μέσου ρυθμού βηματισμός του, η πλούσια μελωδικότητά του (ηλιόλουστη μα και μελαγχολική ενίοτε) και η «κλούβια» ψυχεδελικότητά του. Πρόκειται εξάλλου για ένα άλπουμ το οποίο αποφεύγει τις συνήθεις -από τα προηγούμενα άλπουμ– εκρήξεις, διατηρώντας όμως ακέραιη τη μουσική εκκεντρικότητά του. Έτσι, δεν υπάρχουν εδώ πανκ εκτροχιασμοί ή Kraut ρυθμοί, το Δε progressive στοιχείο είναι εμφανώς περιορισμένο (καταφανής εξαίρεση το «Zoom», ένα εντυπωσιακό κοσμικό κομμάτι ψυχεδελικής σόουλ με progressive riffs). Κυρίαρχο ρόλο στο Love Kraft κατέχουν οι κινηματογραφικά ρομαντικές ενορχηστρώσεις των εγχόρδων (από τον Sean O Hagan των High Llamas), οι μελαγχολικά ρεμβάζουσες μπαλάντες, οι φωνητικές αρμονίες.
Υπάρχει τελικά εδώ μια ηχητική συνοχή – η οποία μάλιστα μαρτυρεί πως προ-υπήρξε ιδιαίτερη προ-εργασία- που μορφοποιεί το σύνολο σε μια γενική εικόνα, πράγμα σπάνιο για τους SFA μέχρι σήμερα. Είτε μιλάμε επομένως για την αξιαγάπητη catchy pop του «Ohio Heat» είτε για τη συμφωνική ποπ του «Atomic Lust» ή ακόμη και για την sunshine-pop του «Frequency», το «Love Kraft» είναι ένα έργο που μπορεί να σταθεί – και χωρίς να ντρέπεται για αυτό- δίπλα στο «White Album», στο «Hot Buttered Soul» και στο «Surf’ s Up».
