Εάν δεν υπήρχε η, με cockney προφορά, παρλάτα του «Cocaine Man» τίποτε δεν θα θύμιζε πως έχουμε να κάνουμε με τον υιό του Ian Dury. Όχι πως κατ’ ανάγκη θα ‘πρεπε…
Εδώ, σε αυτό το δεύτερο άλπουμ του, ο υιός Dury ακούγεται μάλλον σαν ανιψιός του Jason Pierce (πράγμα που εξηγείται από την παρουσία εδώ δύο πρώην Spiritualized, του Mike Mooney στην κιθάρα και του ντράμερ Damon Reece), σαν το μικρό ξαδερφάκι του Ian Broudie ή σαν υιοθετημένος υιός του Roger Waters.
O Dury επέλεξε να χτίσει έναν τοίχο πυκνού –εν τούτοις διάφανου- ήχου, όπου το απαλό και μελωδικό κιθαριστικό μπαράζ τυλίγεται σε γάζες ήπιας παραμόρφωσης. Κάτι που να ακούγεται σαν μακρινός απόηχος τόσο της ψυχεδελικής ποπ όσο και της shoe-gazing σκηνής. Και ενώ η δουλειά του Mooney στην κιθάρα είναι εξαιρετική, οι συνθέσεις αδυνατούν να σκαρφαλώσουν στις αναμενόμενες μακάριες κορυφές, επιλέγοντας να κινηθούν στα ασφαλή οροπέδια της υπνωτικής ή και ναρκοληπτικής υποτονικότητας ελέω ερμηνείας, συνθετικής ανάπτυξης και παραγωγής.
Και είναι κρίμα, γιατί με κάποιες σοβαρές τροποποιήσεις θα είχαμε να κάνουμε με έναν πολύ καλό δίσκο. Ενδείξεις αυτής της εν δυνάμει αξίας υπάρχουν διάσπαρτες κατά μήκος ολόκληρου του άλπουμ. Όπως στο α-λα Bowie “Sister Sister”, στο κάπως ζωηρό «Francesca’s Party» (όπου οι Pulp συναντούν τους Slowdive), στη μελαγχολική μελωδικότητα του “ Floorshow».Ίσως ο Baxter Dury θα ‘πρεπε να κάτσει να ακούσει το δίσκο του Μ83.
