O Kanye West έχει αυτό το σπάνιο χάρισμα να γράφει χιπ χοπ τραγούδια με καθαρά αφροαμερικανικό άξονα που όμως μπορούν άνετα να απευθυνθούν στο λευκό κοινό, χωρίς να χρειαστεί να καταφύγουν σε λαϊκίστικα τερτίπια. Πόσοι ακόμα το είχαν αυτό στο παρελθόν; H αυλή της Sugarhill Records, οι Eric B & Rakim, οι De La Soul, οι PM Dawn στο ξεκίνημά τους, ο LL Cool J, oι Fugees του “The Score” και φυσικά η παρέα του Eminem, ο καθένας για διαφορετικούς, ενδεχομένως, λόγους. Πλην όμως, ο Kanye West είναι και αυθεντικός και προσιτός. Και σοβαρός και ευχάριστος. Και hip και hop. Kαι ουσιαστικός και «ελαφρύς». Και συγκροτημένος και μαζικός. Και rap και pop…
Μην περιμένετε, βέβαια, ούτε επιθετικούς στίχους, ούτε ασήκωτες από τα βάρη στη μπάρα ερμηνείες, ούτε πεδία μάχης, ούτε γυναίκες πρόθυμες να πιστέψουν ότι έχεις ένα φουσκωμένο ζαχαρωτό στην τσέπη του παντελονιού σου.Ο κόσμος του Kanye West είναι ο πραγματικός. Δεν αγνοεί τα γκέτο, αλλά δεν προσποιείται ότι ζει μέσα σε αυτό [είναι γιος μεσοαστικής οικογένειας από το Σικάγο]. Kατανοεί τους λόγους που οδηγούν την πλειοψηφία των αφροαμερικανών στη διέξοδο του εύκολου χρήματος και της ζωής στην παρανομία. Δεν στηλιτεύει κανέναν. Δε γίνεται διδακτικός – ούτε όμως ωραιοποιεί την ασχήμια. Αντίθετα, έχει κάτι να προτείνει ή, τουλάχιστον, προσπαθεί να δει την όποια θετική πλευρά…
Ο Kanye West δεν βάλλει κατά πάντων ούτε νιώθει οργή – αντίθετα, ο άνθρωπος είναι ευγνώμων που είναι ακόμα ζωντανός [είχε ένα παρ’ ολίγον μοιραίο ατύχημα με το αυτοκίνητό του] και, έχοντας επανεκτιμήσει τη ζωή ως θείο δώρο, κάνει ό,τι καλύτερο με αυτά που έχει. Και έχει πολλά…
Τα samples του δεν είναι πρωτότυπα [Curtis Mayfield, Gill Scott-Heron, Ray Charles, Natalie Cole, Hank Crawford, Bill Withers, Etta James, Otis Redding κτλ.] αλλά στα χέρια του λειτουργούν εξαιρετικά. Αρωγός σε αυτό και ο λευκός παραγωγός Jon Brion [συνθέτης κινηματογραφικής μουσικής, στενός συνεργάτης των Paul Thomas Anderson, Rufus Wainwright, David Byrne, Eels κ.α.] που επιμελείται τις πλούσιες ενορχηστρώσεις σε μερικά τραγούδια και βοηθά τον West να υλοποιήσει το όραμά του για ένα υπερβατικό hip hop που δεν θα ακολουθεί την πεπατημένη…
Χείρα βοηθείας παρέχουν και οι Adam Levine [ο υπέροχος τραγουδιστής των Maroon 5], Game, Brandy, Nas, Jamie Foxx [ο βραβευμένος με Όσκαρ ηθοποιός είναι διπλωματούχος πιανίστας και έχει στο ενεργητικό του μέτρια hip hop άλμπουμ], Common και φυσικά ο προστατευόμενός του, John Legend.
Είναι, λοιπόν, το “Late Registration”, δεύτερο άλμπουμ του πρώην συνεργάτη του Jay-Z [που επίσης συμμετέχει εδώ], μετά το περσινό “College Dropout”, για τη φετινή χρονιά ότι ήταν το “The Chronic” του Dr. Dre για το 1992;Αν σας απασχολεί αυτό… η απάντηση είναι «όχι»: οι εποχές έχουν αλλάξει - το ίδιο και οι ανάγκες της μαύρης μουσικής που έχει γνωρίσει πολλές ποιοτικές διακυμάνσεις την τελευταία 15ετία.
Το ζητούμενο, πλέον, είναι να αναδειχθεί η μουσικότητα του hip hop – η εμπορική δυναμική και το κοινωνικό του εκτόπισμα θεωρούνται δεδομένα. Και ο West αναδεικνύει τη μουσική πλευρά του hip hop, με το να σκύβει πάνω από την παράδοση των r&b χωρίς καθόλου φόβο αλλά με περίσσιο πάθος. Ακόμα και στην κάπως… σαλονάτη χρήση του “Diamonds Are Forever” των Shirley Bassey & John Barry στο single “Diamonds From Sierra Leone” [μια ιδέα που ο Wyclef Jean θα σκότωνε για να έχει σκεφτεί πρώτος], ο στόχος επιτυγχάνεται, καθώς to ραδιόφωνο ανοίγει διάπλατα τις πύλες του και ο Kanye West πουλάει 860.000 αντίτυπα την πρώτη εβδομάδα κυκλοφορίας του άλμπουμ στην Αμερική. Για να γίνεις ηγεμόνας αναίμακτα στο βασίλειο του hip hop πρέπει να παίξεις με τους κανόνες που ήδη ισχύουν – εδώ ο West αποδεικνύει ότι ξέρει το συνταγολόγιο του είδους απ’ έξω κι ανακατωτά, αλλά είναι πρόθυμος [και ικανός] να προσθέσει μερικά καινούρια κεφάλαια…
Το περιοδικό Time τον έκανε εξώφυλλο χαρακτηρίζοντάς τον ως έναν από τους 100 ανθρώπους με την ισχυρότερη επιρροή, προφανώς καλλιτεχνική και στιλιστική, στον πλανήτη. Ο ίδιος υποστηρίζει ότι ήθελε να γίνει ο Ben Stiller του hip hop, αλλά… «τελικά εξελίχθηκα μάλλον σε κάτι που θυμίζει περισσότερο Steven Spielberg»… Το “Late Registration”, όμως, δεν είναι “Goonies” – είναι το “Color Purple” για το hip hop του 21ου αιώνα. Είναι ό,τι πιο blues έχει ανέβει στους καταλόγους επιτυχιών εδώ και δεκαετίες. Μαζί με τα φετινά άλμπουμ των Common, Saul Williams, Roots Manuva και αυτό που σίγουρα ξεχνάω τη συγκεκριμένη στιγμή, ανήκει στην πεντάδα των must have hip hop άλμπουμ της χρονιάς. Ακόμα και για έναν λευκό Έλληνα που δεν έχει ιδέα που πέφτει η Σιέρα Λεόνε…
