Αν και είμαι κατά των διάφορων αναζωογονητικών χυμών και χαπιών που κυκλοφορούν νόμιμα στο εμπόριο, για όλα υπάρχει μία πρώτη φορά. Υπαίτια είναι τούτη δω η κυκλοφορία: μια ΒΑΡΕΤΗ περιβαλλοντική τραγουδοποιία για «ραγισμένες καρδιές».
Το κουραστικό πλατσούρισμα της μουσικής (κυρίως από κιθάρα και πιάνο) και η σιγο-ψιθυριστά μελαγχολική ερμηνεία (υποτονική και άχρωμη), αν και επιθυμούν να κατευθύνουν τις δακρύβρεχτες συνθέσεις στο γνώριμο μονοπάτι της εκστατικής ερωτοληψίας (βλέπε Van Morrison, Jeff Buckley) τις οδηγούν στην αδιέξοδο λεωφόρο της κοινοτοπίας και της ανίας.
Ειδικότερα, ημουσική υπόκρουση είναι η εντελώς στοιχειώδης, και όχι από επιλογή, αλλα από παντελή έλλειψη έμπνευσης, φαντασίας ή έστω μαστοριάς. Φωνητικά και ερμηνευτικά δε, ο Thomas Dybdahl μπορεί να οραματίζεται για τον εαυτό του τον αγγελικό θρήνο του Jeff Buckley ή και ενίοτε το δραματικό τόνο του Scott Walker, στην κατά Paul Young μεριά όμως καταλήγει.
