Ακόμη και μέχρι σήμερα θυμάμαι τη συναισθηματική ταραχή που ένοιωσα ακούγοντας στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας το 11:11 των Βοστονέζων Come, κατάσταση που οφειλόταν τόσο στα όλο ένταση αργόσυρτα μπλουζ της μπάντας όσο και στη γεμάτη πόνο και απόγνωση ερμηνεία της Τhalia Zadek. Από τότε πολλά χρόνια πέρασαν, οι Come δίσκο ισάξιο δεν κυκλοφόρησαν, διαλύθηκαν, ενώ η Θάλεια συνέχισε με τις προσωπικές της ηχογραφήσεις.
Τώρα πιά, το τραγουδισμά της ακούγεται σαν λυπητερό μοιρολόγι -σαν μια αποκαμωμένη ψυχικά Marianne Faithfull ή σαν μια λεηλατημένη από ελπίδα Patti Smith– με μια αχνή μελωδικότητα στη χροιά του που το κάνει ακόμη πιο οδυνηρό.
Όσον αφορά στη μουσική, τα απογυμνωμένα μπλουζ της κιθάρας και της ντραμς σαν ακυβέρνητα καρυδότσουφλα άγονται και φέρονται στην σκοτεινή θάλασσα του πένθους, με το συνεχόμενο θρήνο της βιόλας σαν άλλες Αρπυιες να προλέγουν το κακό. Σα να ακούς πρώιμους Buffalo Tom μαζί με Dirty Three.
H μόνη μα και συνάμα σοβαρότατη αδυναμία του εν λόγω δίσκου είναι πως δεν προσφέρει κάποια λυτρωτική διαφυγή, κάποιου είδους κάθαρση. Αναπόφευκτα ο ακροατής νοιώθει τον ασφυκτικό εναγκαλισμό της τραγικής μούσας - και αποσύρεται.
