Κάποτε οι A Frames έμοιαζαν η ιδανική απάντηση των Αμερικανών στους Radiohead: δεν αντέγραφαν απλώς, όπως οι Din Pedals, ούτε βυθίζονταν στην άβυσσο της απαισιοδοξίας, όπως οι Ours – αντίθετα, είχαν τα δικά τους “High’n’Dry” και “Street Spirit”, προϋπηρεσία σε «έγκυρα» συγκροτήματα [Butthole Surfers, Scratch Acid], το δικό τους δισκογραφικό label και έναν τραγουδιστή [Εrin Sullivan] ικανό να κοντράρει τον Thom Yorke σε εκφραστικότητα – όχι όμως και σε εκτόπισμα. Δυστυχώς, οι A Frames δεν έγραψαν ποτέ το δικό τους “Creep” ή “Paranoid Android”, οι φιγούρες τους δεν έγιναν ποτέ οικείες στον μέσο ακροατή εναλλακτικής μουσικής και οι κιθάρες τους δεν έμοιαζαν ποτέ να έρχονται από έναν άλλον κόσμο…
Σήμερα, λοιπόν, έχοντας πάρει απόφαση ότι η πορεία τους μόνον ανάλογη δεν μπορεί να είναι, οι A Frames δείχνουν να το γλεντάνε με ομοιοπαθητική: δεν είμαστε φτιαγμένοι για τα charts – ε, τουλάχιστον, ας γίνουμε όντως αντιεμπορικοί! Και γίνονται. Πολύ! Λίγο από τα neo-blues των Penthouse, λίγο από kraut rock αναθυμιάσεις, λίγο cow-punk, λίγο σκοτεινό garage και… καθόλου από τα σκοτεινά pop hooks των παλιών τους τραγουδιών: αυτά είναι τα συστατικά του “Black Forest” το οποίο μοιάζει με μία νυχτερινή, μοναχική βόλτα στο δάσος του Blair Witch Project. O φόβος είναι παντού, αλλά όχι ορατός. Η απειλή γίνεται αισθητή και προκαλεί πανικό. Ο τρόμος σε περικυκλώνει. Είσαι στην ύπαιθρο κι όμως σε πιάνει κρίση κλειστοφοβίας. Μερικές μέρες αργότερα θα βρουν εγκαταλελειμμένο το αυτοκίνητό σου. Στο cd player θα παίζουν στο repeat οι A Frames. Παραμένεις αγνοούμενος…
