Δύο μεστωμένα αγοροκόριτσα [φωνή/κιθάρα και ντραμς]. Ίχνος μπάσου στον ορίζοντα. Ακούω από τώρα τις συγκρίσεις με τους White Stripes. «Είναι αδελφές;». «Έχω ακούσει ότι τα είχαν παλιά!». «Καλέ, η μία ήταν παντρεμένη…». Είναι φίλες με τη Neko Case. Ακούγονται σα να πηγαίνει η PJ Harvey να περάσει από οντισιόν για τους Veruca Salt. Μόνο που τελικά αλλάζει γνώμη και δεν χτυπάει ποτέ το κουδούνι… Και οι Veruca Salt μένουν χωρίς τραγουδίστρια της προκοπής. Με φεμινιστικούς στίχους που απειλούν με ευνουχισμό προς πάσα κατεύθυνση. Και, φυσικά, για να μη ξεχνιόμαστε, χωρίς μπασίστα…
Αν πιστεύετε ότι οι άντρες είναι γουρούνια, η σκέψη ότι το γλυκοκοίταγμα της κολλητής σας είναι κολακευτικό τελικά δε σας φαίνεται τόσο άβολη και πιστεύετε ότι η θηλυκότητα είναι η υπέρτατη απάτη-μηχανορραφία καταπίεσης ενός ανδροκρατούμενου κόσμου, το ντεμπούτο των Moaners θα σας αρέσει, κυρίως στιλιστικά.
Μουσικά μιλώντας, αν ένα σόλο φυσαρμόνικας ή μία παράφωνη, ρυθμική διασκευή με «εκμοντερνισμένους» στίχους του “House Of The Rising Sun” δεν σας ακούγονται [πολύ λογικά] πολλά υποσχόμενα… αυτό το cd θα σας κάνει να βογκήξετε όλο απελπισία προκειμένου κάποια από την ομήγυρη να πατήσει το stop. Και να ξυρίσει τα πόδια της, επίσης…
