‘Δεν είμαι αρκετά νέος για να τα ξέρω όλα’
Oscar Wilde (1854-1900)
Οι Subways είναι οι νικητές του περσινού (2004) Διαγωνισμού Βattle-of-the-Βands που διοργανώνει κάθε χρόνο ο Michael Eavis στο Glastonbury. Ο κιθαρίστας Billy, η μπασίστρια -και γκόμενα του- Charlotte κι ο ντράμερ Josh, αν και μόλις μερικούς μήνες μαζί, ακούγονται σαν να παίζουν στο ίδιο στούντιο για χρόνια. Ο Billy διαθέτει μια φωνή αγάμητου λύκου σε περίοδο ζευγαρώματος (που μοιάζει αρκετά με αυτή του Craig Nicholls των Vines), σε αντίθεση με την κοπέλα του, η οποία ακούγεται σαν μια προεφηβική εκδοχή της Kim Deal-που-παίρνει-αντικαταθλιπτικά, ενώ ο Josh είναι φανερό ότι ζει κι αναπνέει με σκοπό κάποια στιγμή να γνωρίσει από κοντά τον Dave Grohl.
Αν δεν έχετε διαβάσει από πριν στο Ίντερνετ τι στην ευχή παίζει το τρίο από την Αγγλία, το εισαγωγικό 'I Want To Hear What You Have Got To Say' θα μπορούσε κάλλιστα να σας ξεγελάσει με τις ακουστικές του κιθάρες και το mellow τόνο του. Στο 0.59 του όμως ο Billy αποφασίζει να βάλει για πρώτη φορά το πόδι του στα πεταλάκια που έχει μπροστά του. Για να μην το ξαναβγάλει ποτέ μέχρι το τέλος του άλμπουμ, κάπου 37 λεπτά μετά. Είναι η ώρα να αρπάξετε την air κιθάρα σας και να χτυπηθείτε όπως τότε που πρωτακούσατε το ντεμπούτο των Von Bondies, όπως τότε που βάζατε το Fun House των Stooges στο πικ απ και τρομαγμένοι γείτονες έπαιρναν τηλέφωνο την Πυροσβεστική να σας απεγκλωβίσει από το δωμάτιο σας, όπως τότε που πλακωθήκατε με τους γονείς σας επειδή δεν διαβάζετε προκειμένου να ακούτε το Road To Ruin των Ramones. Το 'Holiday' έχει 'Nevermind’-ικές κιθάρες, το 'No Goodbyes' ακούγεται σαν το χαμένο κομμάτι των Oasis που δεν συμπεριλήφθηκε στο ‘Masterplan’ LP, το ‘Oh Yeah’ ροκάρει πιο ‘άσχημα’ από το προ οκταετίας αντίστοιχο των Ash, το ‘Mary’ θα ήθελαν πολύ να το έχουν γράψει οι Supergrass εποχής ‘I Should Coco’ ενώ το ‘Rock 'n' Roll Queen’ (γραμμένο από τον Billy για την Charlotte ασφαλώς) είναι μακράν το καλύτερο του άλμπουμ με suma cum laude έπαινο!
Θέλετε να μάθετε και πόσο χρονών είναι οι Subways; Ο Billy είναι 19, ο Josh 17 και η Charlotte 18. Τα παιδιά ήταν αγέννητα όταν κυκλοφόρησε το Queen Is Dead κι όμως παίζουν τις καλτσοδέτες τους! Όταν οι Stone Roses έβγαζαν το ντεμπούτο τους ήταν-δεν ήταν 2-3 ετών κι όμως παίζουν με τον τσαμπουκά ενός Mani, Reni, John και Ian μαζί. Το νεαρό της ηλικίας τους, μπορεί να έχει εμποτίσει τις συνθέσεις του ντεμπούτου τους με αδρεναλίνη ίση όση ενός ταύρου που ετοιμάζεται να εφορμήσει στο υαλοπωλείο της γειτονιάς του, αλλά παράλληλα τους κάνει να υπολείπονται σε στιχουργική εμπειρία. Δεν μπορούμε να περιμένουμε και πολύ περισσότερα όμως από παιδιά που μόλις τώρα τους εκχωρήθηκε το δικαίωμα της ψήφου, έτσι δεν είναι; Τι σοι εμπειρίες είχαμε όλοι εμείς στα 18 μας που θα μας καθιστούσε αυτομάτως και καλύτερους στιχουργούς; Σε πέντε χρόνια από τώρα οι Subways μπορεί να διαθέτουν στίχους εφάμιλλους εκείνων των Radiohead και να μιλάνε για την πείνα στην Αφρική, τα χρέη του Τρίτου Κόσμου και το Κυπριακό, αλλά τώρα αυτό που μας προσφέρουν στιχουργικά είναι το καλύτερο που μπορούν: απλούς –ενίοτε κι απλοϊκούς-, αλλά ειλικρινείς και βουτηγμένους σε νεανική αφέλεια στίχους.
Όλα στο άλμπουμ αυτό είναι άψογα: από τη βρωμιά της κιθάρας μέχρι τα ματωμένα δάκτυλα της Charlotte πάνω στις χορδές του μπάσου της, από το υπέρβαρο ντραμ κιτ μέχρι τα κυκλικά περάσματα από τα ανήσυχα keyboards κι από την αξιοζήλευτα ξεκάθαρη παραγωγή του Ian Broudie (των Lightning Seeds, ο οποίος δεν μας είχε συνηθίσει σε τόσο ‘ροκιζουσες’ δουλειές) μέχρι το πανέμορφο αφαιρετικό εξώφυλλο του άλμπουμ, φτιαγμένο από την περίφημη γραφίστικη εταιρία Stylorouge.
Περιμένατε αλήθεια να δείτε μικρότερο βαθμό από το 7; Συνέλθετε, η μπάντα έχει πιο πολλές κιθάρες από τον Keith Richards και το review είναι made by Tsav, ο χαρακτηρισμός Απαραίτητο ήταν κάτι φυσιολογικό. Ειδικά για έναν Teenage Fanclub-ber σαν την αφεντιά μου.
