Με τα δύο τέκνα μου να φαίνονται εντελώς απορροφημένα από τα νέο-ψυχεδελικά κινούμενα σχέδια της Nickelodeon, βρίσκω πως αυτή είναι η κατάλληλη στιγμή για να ακούσω – με τα ακουστικά βεβαίως – τον πρώτο προσωπικό δίσκο του τραγουδιστή των πάλαι πότε πολύ-αγαπημένων μου Tindersticks, διαβάζοντας ταυτόχρονα το τελευταίο τεύχος του Sonik. Με άλλα λόγια, ένα συνειδητά επιλεγμένο crash-test για μια ηχογράφηση, η οποία απαιτεί, σε θεωρητικό επίπεδο, μια αμεσότερη σχέση με τον υποψήφιο ακροατή.
Και ενώ διαβάζω στο εξώφυλλο κάποια πράγματα γι’ αυτήν την κυκλοφορία (όπως ότι σε αυτές τις ηχογραφήσεις συμμετείχαν, εκτός από κάποια μέλη των Tindersticks, o Terry Edwards, o Yann Tiersen και μέλη των Tiger Lillies) οι δυο πρώτες συνθέσεις – ασκήσεις στη δημιουργία της κατάλληλης ατμόσφαιρας – έρχονται και παρέρχονται. Κάτι που δεν ισχύει για το «Say Something» που ακολουθεί (θυμίζοντας κάπως τους Roxy Music) και ακόμη περισσότερο για το νυκτωδικά ερημικό και στοιχειωμένο από ρομαντική μελαγχολία «Friday Night».
Δεν είναι δα και δύσκολο να επισημάνεις πολύ γρήγορα το λιτό χαρακτήρα των συνθέσεων, οι οποίες εδραζόμενες στη φωνή του Staples αφήνονται να χρωματισθούν από τον ήχο κάποιου μουσικού οργάνου, είτε αυτό είναι το αρμόνιο είτε η ηλεκτρική κιθάρα. Τον πρώτο λόγο όμως έχουν τα πνευστά του Τ. Εdwards.
Αν και οι συνήθεις -λόγω Τindersticks- ενορχηστρώσεις απουσιάζουν στο μεγαλύτερο διάστημα, τούτη η μουσική λιτότητα υπηρετεί καλύτερα τον προσωπικό χαρακτήρα αυτού του δίσκου και συνάμα συντελεί και στην επίτευξη της επιδιωκόμενης δημιουργίας ενός έργου ρομαντικής τραγουδοποιίας για τις μικρές ώρες της νύκτας. Ειδικότερα, η ρομαντική noir-jazz του «Dark Days» και η συγκινησιακή ρομάντσα του «People Fall Down» εκπληρώνουν στο ακέραιο τις υποχρεώσεις τους.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: αφού μπορείς και ακούς το δίσκο ενώ διαβάζεις και κάνεις babysitting… μάλλον δεν είναι και τόσο αξιόλογος. Βέβαια στις μέρες μας δεν «ακούμε» μουσική, αυτή μάλλον σαν υπόκρουση λειτουργεί… επομένως ο δίσκος αυτός είναι τελικά αξιόλογος!
