Όταν είχα δει εκείνο το περίφημο Tribute Concert στο Freddie Mercury τον Απρίλη του 1992, θυμάμαι ξεκάθαρα τον Axl Rose να φοράει την περίφημη ‘Kill Your Idols’ μπλούζα (η οποία έκτοτε έγινε πολύ τρέντι και έβλεπες να τη φοράει από το πανκιό της γειτονιάς σου μέχρι τον μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Σεραφείμ). Μερικές μέρες μετά είχα πείσει την μάνα μου να μου δώσει χρήματα να την αγοράσω από το Μοναστηράκι (μια στιγμή που επίσης παραλίγο να γίνει κι αυτή μακαριστή σαν τον Αρχιεπίσκοπο) και στα τέλη εκείνου του Μάη την φορούσα συνάμενος κουνάμενος στο σχολείο μου κάνοντας και την ανάλογη φιγούρα μου στα γκομενάκια. (Στο σημείο αυτό, όλοι εσείς οι αναγνώστες του Αβόπολις που δεν με ‘πάτε’ μία πρέπει να ανοίξετε νέο thread στο forum με θέμα "Μέχρι ποτέ θα ανεχόμαστε τον Τσάβαλο να γράφει σε κάθε review όλη την ιστορία της ζωής του;")
Μεγάλο πράγμα η απομυθοποίηση. Μεγάλη υπόθεση να μεγαλώνεις και να ανακαλύπτεις ότι τα μέχρι πρότινος άτομα με τα οποία είχες μεγαλώσει μουσικά, όχι απλά πια δεν σε καλύπτουν στις ηχητικές σου αναζητήσεις, αλλά επιπλέον έχουν καταντήσει μια καρικατούρα του παλιού καλού εαυτού τους. Και καλά, μπορεί οι αγαπημένοι Καναδοί να μην εμπίπτουν στην δεύτερη αυτή κατηγορία (όπου ανήκουν άνετα οι Stones, ας πούμε), αλλά δυστυχώς φαίνεται ότι έχουν απολέσει προ πολλού τη Μούσα τους. Είκοσι χρόνια μετά και με δέκα άλμπουμ στην πλάτη τους (χωρίς να υπολογίζουμε τα τρία live τους), τα Τζάνκια μας δίνουν μια ακόμη συλλογή με νωχελικά ηχογραφημένες διασκευές σε κομμάτια τρίτων συν την προσθήκη δυο νέων κομματιών από τον Michael Timmins. Κινούμενοι θεματικά, όπως λένε κι οι ίδιοι, γύρω από ‘’τον πόλεμο, τη βία, το φόβο, την απληστία, την άγνοια και την απώλεια’’ της μετά-11ης Σεπτεμβρίου Αμερικής, το γνώριμο κουαρτέτο παίρνει κομμάτια του Dylan, του Lennon, του Springsteen, του Richie Havens και των U2, τα απογυμνώνει ηχητικά κατά το Cowboy Junkies μουσικό credo τους και τα περικλείει με τα ζεστά φωνητικά της Margo, τις reverb κιθάρες του αδελφού της και την υπνωτική ατμόσφαιρα της παραγωγής.
Δυστυχώς όμως εδώ τίποτα δεν θυμίζει το θρίαμβο του προ-17ετιας Trinity Sessions, και οι μόνες διασκευές που διασώζονται είναι του Boss (με το μπάντζο και τη pedal steel κιθάρα να πρωταγωνιστούν στο ‘’Brothers Under The Bridge’’) άντε και το "License to Kill" του Dylan (από το ξεχασμένο Infidels LP). Αντίθετα, το ‘’One’’ των U2 εκτελείται στην κυριολεξία από τη Margo, η φωνή της οποίας δεν διαθέτει ούτε το συναισθηματικό ειδικό βάρος, ούτε το επικό αισιόδοξο ‘σπάσιμο’ της αντίστοιχης του Bono, ενώ και η αδέξια και μπερδεμένη αντιμετώπιση του "I Don't Want to Be a Soldier" του Lennon με τα hip-hop φωνητικά του Kevin ‘Rebel’ Bond είναι εκτός τόπου και χρόνου. Εντέλει, ακόμη και τα νέα τραγούδια της μπάντας, "December Skies" και "This World Dreams Οf" είναι τυπικά του καταλόγου τους και δεν προσθέτουν ούτε αφαιρούν τίποτα στην μέχρι τώρα πορεία τους. Υπερβολικά μελαγχολικό και ελάχιστα εξωστρεφές για τους ούτως ή άλλως μοναχικούς καιρούς που ζούμε, το Early 21st Century Blues δείχνει ένα συγκρότημα σε πλήρη αδυναμία να εναρμονιστεί με το παρόν (βλ. μόδα της Americana που προβάλει το περιοδικό Uncut), κυρίως λόγω της εγγενούς αδυναμίας του να συνθέσει νέο και αξιόλογο πρωτογενές μουσικό υλικό.
