Μπορώ να αναφερθώ με μεγαλύτερη ευκολία στο παρελθόν αυτού του σπουδαίου μισότρελου της Ροκ Μυθολογίας, παρά στο παρόν του. Μπορώ να σας εξιστορήσω μια μια τις ιστορίες που έχω διαβάσει ή ακούσει από τους μεγαλύτερους για την παρανοϊκή αυτή φιγούρα των Sixties, παρά να κάτσω να ασχοληθώ με την σημερινή του προσφορά (;) στα μουσικά τεκταινόμενα. Μπορώ να σας αφηγηθώ κάθε στίχο του 'Pushing Too Hard', του 'One Thousand Shadows' ή του 'Mr. Farmer', για τα ‘ταξίδια’ του με τον Captain Beefheart και τους Mothers of Invention, για την εποχή που τα μουσικά περιοδικά τον πλάσαραν ως ‘την αμερικανική απάντηση στους Rolling Stones’, για τις μέρες που ακόμη και οι ίδιοι οι Doors άνοιγαν τις συναυλίες των Seeds στις Η.Π.Α. και για τις περίφημες δηλώσεις του Hendrix ότι ο Sky είναι ‘’ο πιο ταλαντούχος κιθαρίστας της γενιάς του’’. Από το 1967 που ο Saxon το ‘έχασε’ εντελώς κι απαιτούσε να τον αποκαλούν Sky Sunlight μπορεί να μην κυκλοφόρησε τίποτα αξιόλογο που να μπορούσε να σταθεί δίπλα στα ‘60s άλμπουμ του, αλλά η επιρροή του σε σχήματα όπως οι Ramones, οι Damned, οι Brian Jonestown Massacre και οι Pere Ubu ήταν δεδομένη.
Στα 2005 και με πάνω από 60 χρόνια ζωής στην πλάτη του, ο Sky δεν έχει να μας πει τίποτα πια, και το μόνο που μπορεί να κάνει είναι είτε να εγκλιματιστεί στα σύγχρονα μουσικά δεδομένα, είτε να αναπαυθεί στις δάφνες του. Επειδή όμως τα ναρκωτικά της δεκαετίας του ’60 ήταν πολύ καλύτερα από τα σημερινά (άρα διαρκούν και παραπάνω), ο πωγωνοφόρος (και περρουκοφόρος;) Saxon κάνει αυτό που μπορεί να κάνει καλύτερα, ακόμη κι αν το εν λόγω cd αναφέρει για την ύπαρξη των Seeds μόνο στο οπισθόφυλλο: ήτοι τα γνωστά echo ιδιοσυγκρασιακά φωνητικά του, γκαραζοψυχεδελοροκιές, Wurlitzer και mellotron κιμπορντάκια και φαζαρισμένες κιθάρες συνεπικουρούμενες από τη γνωστή μυστικιστική θεματολογία περί Χαμένου Δισκοπότηρου, Επτά Ιπποτών της Αποκάλυψης και Μάγων που Τρώνε Σαύρες και Πίνουν Αίμα Μονόκερου. Κι αν εξαιρέσουμε την σχετικά αξιοπρεπή διασκευή στο ‘Little Red Book’ των Bacharach/David, κανένα κομμάτι εδώ μέσα δεν διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας, άσχετα αν το εναρκτήριο You Gotta Ride διαθέτει κάτι από τη μαγεία του παρελθόντος.
Οι γκαραζοπατέρες, οι θαμώνες του Closer Spirits Café, οι παίχτες του Dungeons And Dragons και οι αναγνώστες των σκοτεινών κόμικς και του Tolkien θα το εκτιμήσουν δεόντως. Οι υπόλοιποι μάλλον θα το μάθουν στο ξώφαλτσο και θα αναρωτηθούν: ‘’Μα ζει ακόμη αυτός; Δεν πέθανε μαζί με τον Syd Barrett;’’ Που να ήξεραν ότι περνάνε χρόνο μαζί στο σπίτι του τελευταίου στο Κέιμπριτζ, ζωγραφίζοντας πεταλούδες…
