Μία τριετία το παίδευαν το πράγμα, ολόκληρο Dave Fridmann [Mercury Rev, Flaming Lips, Mogwai κ.α.] κουβάλησαν στο στούντιο να σουλουπώσει τον ήχο τους πατώντας τα κατάλληλα κουμπάκια, μεγάλη μεταγραφή στη δοξασμένη εταιρεία Sub Pop πραγματοποίησαν, πολυτελείς digipack εκδόσεις με πολυσέλιδα βιβλιαράκια και bonus dvd είχαν την τύχη να εξασφαλίσουν, ωραίο εξώφυλλο φιλοτέχνησαν για το “The Woods”, συμπαθητικό single βρήκαν στο “Entertain”, ΑΛΛΑ…
…Αυτό το κιθαριστικό rock που παίζουν σήμερα οι Sleater-Kinney θυμίζοντας κατά απροσεξία παράφωνους [και όχι συνειδητά κακόφωνους] Sonic Youth, ντεφορμέ PJ Harvey όταν συνεργαζόταν με τον Steve Albini, Courtney Love ντουέτο με Yoko Ono και B-52’s, όπως θα ακούγονταν αν δεν είχαν χιούμορ και η τραγουδίστριά τους αποφάσιζε να μιμηθεί την Patti Smith, είναι πιο παρωχημένο και από τις μπαλάντες για στάδια και αναπτήρες των Scorpions. Το τι οργή, τι ξέσπασμα στα πιατίνια, τι παιχνίδια με τις κιθάρες και τους ενισχυτές, τι νιχιλιστικούς στίχους και τι χύμα στο κύμα φωνητικά θα ακούσετε εδώ μέσα δεν περιγράφεται…
Όσο για το… ενδεκάλεπτο κομμάτι “Let’s Call It Love” [Let’s Not, θα έλεγα εγώ] λίγο πριν το τέλος, τα σχόλια περιττεύουν: οι Sleater-Kinney υπερεκτιμούν τις δυνατότητές τους [και τις αντοχές μας], ενώ, αν αναρωτιέστε τι συνέβη και σήμερα δεν μπορείτε να υποφέρετε κάτι που στα μέσα της δεκαετίας του ’90 σας άρεσε κάπως… μη νομίζετε ότι τούτες εδώ οι μεγαλοκοπέλες έγιναν [πολύ] χειρότερες: απλώς εσείς γίνατε καλύτεροι. Και πιο απαιτητικοί…
