Ο John Cale είναι πιθανότατα ο πιο άξιος διεκδικητής του τίτλου «σημαντικότερος ουαλός καλλιτέχνης των τελευταίων 40 ετών» [εκτός κι αν ακούτε ακόμα Catatonia…]. Αντίστοιχα, είναι μάλλον απίθανο να σκεφτείτε έναν άλλον ευρωπαίο μουσικό που να μπορεί να πει για τόσα πολλά και διαφορετικά πράγματα “been there, done that”…
Δεν είναι μόνον το ότι συνέθεσε το πρώτο του κομμάτι όταν ήταν ακόμα μαθητής δημοτικού, ούτε ότι ολοκλήρωσε τις σπουδές του στο πιο καλό και απαιτητικό μουσικό κολέγιο της Βρετανίας, ούτε ότι πήγε με υποτροφία στη Νέα Υόρκη για να αναθεωρήσει όλα όσα είχε μάθει στο κονσερβατόριο, ούτε ότι παίζει άνετα όποιο όργανο βρεθεί στα χέρια του, ούτε ότι μπορεί να γράψει ένα pop hit και να καταστρέψει εκούσια κάθε εμπορική δυναμική ενορχηστρώνοντάς το στα πρότυπα του John Cage [με τον οποίον συχνά τον χωρίζει όντως μόνο ένα γράμμα της αλφαβήτου και τίποτα άλλο…], ούτε ότι ήταν ο άνθρωπος που έδωσε avant garde υπόσταση στο παραληρηματικό όραμα του Lou Reed, ούτε ότι στα 70s έβγαλε εξαιρετικούς rock δίσκους, ούτε ότι μυρίστηκε νωρίς την έκρηξη του new wave και έγινε ένας από τους ελάχιστους της παλαιάς φρουράς που δεν ισοπεδώθηκε από τη λάβα του punk, ούτε ότι ως παραγωγός έχει κάνει θαύματα με τους Stooges, Patti Smith, Happy Mondays, Squeeze, Siouxsie & The Banshees κ.α., ούτε ότι στα 90s έκανε ένα εντυπωσιακό come back παρέα με τον Brian Eno [“Wrong Way Up”], ούτε ότι γράφει εξαιρετικά σάουντρακ [με πιο πρόσφατο το μινιμαλιστικό “Process”]…
Σαφώς και όλα τα παραπάνω συνθέτουν το εντυπωσιακό προφίλ ενός ανθρώπου που συνεχώς ανανεώνει το καλλιτεχνικό του οπλοστάσιο, πλην όμως, αυτό που ξεχωρίζει τον John Cale από τους υπόλοιπους μουσικούς της γενιάς του [και όχι μόνο] είναι η έντονη προσωπικότητα του. Σε ό,τι κι αν κάνει. Με ό,τι κι αν καταπιάνεται…
Έχοντας συνεργαστεί σχετικά πρόσφαταbμε την αφρόκρεμα της νέας ουαλικής σκηνής [Manic Street Preachers, Super Furry Animals κ.ο.κ.], διανύει περίοδο δεύτερης νεότητας με πρώτο σταθμό το προ διετίας “Hobosapiens”. Το ολοκαίνουριο [κυκλοφορεί στις 3 Οκτωβρίου, αλλά μέχρι τότε στο site www.john-cale.com μπορείτε να ακούτε το νέο single “Turn The Lights On”] “blackAcetate” είναι ακόμα πιο ολοκληρωμένο στις μελωδίες του, πιο βατό στις ενορχηστρώσεις του, πιο «σύγχρονο» στην αντίληψή του και πιο επιθετικό ως προς τις προθέσεις του. Ο ίδιος μνημονεύει ως επιρροές του τους κατά πολύ νεώτερούς του Dr. Dre, Neptunes, Gorillaz, Erykah Badu, Doves… Kάποιες από αυτές τις επιρροές είναι όντως έκδηλες, κάποιες άλλες όχι [μα Dr. Dre;;;], ενώ υπάρχουν και στοιχεία [στο φαλσέτο της φωνής, στο υπνωτικό programming, στη δομή των συνθέσεων] που παραπέμπουν στο πρόστυχο funk του Prince, στις πειραματικές στιγμές των U2, στις ψιθυριστές μπαλάντες του Tom Waits, ακόμα και στην τεχνοτροπία του Tricky!
Παραδόξως, μετά την ακρόαση του άλμπουμ δε σου «μένει» η αίσθηση της πολυσυλλεκτικότητας των ήχων, αλλά κυρίως της έντονης Cale σφραγίδας σε κάθε οργανική στροφή, σε κάθε έξυπνη παύση, σε κάθε υπόγειο νόημα, σε κάθε κλείσιμο του ματιού στον ακροατή…
Στο σύνολό του, το άλμπουμ είναι πολύ ενδιαφέρον αλλά φυσικά αποκλείεται να εκτινάξει το δημιουργό του στα ύψη της μαζικής δημοτικότητας – νέους ακροατές μπορεί να κερδίσει, αλλά όχι αυτούς που καθορίζουν τα ups & downs των charts. Κάτι μας λέει, όμως, ότι ο άνθρωπος που πριν από είκοσι χρόνια γιόρτασε τη γέννηση της κόρης του με ένα μπουκάλι κρασί και μία [μία;] γραμμή κοκαΐνης, δε δίνει δεκάρα γι αυτό. Εσείς, αν είχατε τη πιο φημισμένη μπανάνα της ιστορίας στο ενεργητικό σας, θα δίνατε;…
