Όταν πριν από τέσσερα περίπου χρόνια είχε κυκλοφορήσει στους μουσικούς κύκλους η είδηση ότι ο κος Chris-Soundgarden-Cornell θα ένωνε τις δυνάμεις του με την εναπομένουσα τριάδα των Rage Against The Machine, η αρχική μου σκέψη ήταν κατά πόσο το νέο αυτό σχήμα θα παρουσίαζε κάτι αξιόλογο και διαφορετικό που θα το έκανε να «πετάξει» από πάνω του το πετυχημένο αλλά τοποθετημένο στα ράφια της μουσικής ιστορίας, πλέον, παρελθόν των τεσσάρων μελών του.
Η εμφάνιση των Audioslave μου φάνηκε τότε αρκετά συμπαθητική, ελκυστική και σίγουρα άκρως «Αμερικάνικη», με έκανε ωστόσο να σιγουρευτώ γι’ αυτό το οποίο υποπτευόμουν όταν ξεκίνησε όλη αυτή η ιστορία. Οι Audioslave παρήγαγαν αυτό το οποίο ήταν φυσιολογικό και αναμενόμενο να παράγουν, ένα άλμπουμ δηλ. που με «μπαλώματα» θα κατάφερνε να συνδυάσει το παρελθόν και των δύο πλευρών, χωρίς περαιτέρω πειραματισμούς και αλχημείες.
Τα δυναμικά, περίεργα και γεμάτα ενέργεια riffs και solos της κιθάρας του Tom Morello ήταν παρόντα, όπως επίσης οι ασυνήθιστες, «βαριές» jazz κλίμακες που σκαρφιζόταν ο Tim Commerford στη ταστιέρα του μπάσου του, ο οξυδερκής ήχος των κρουστών του Brian Wilson αλλά και η χαρακτηριστική πονεμένη χροιά του Chris Cornell. Το δημιούργημα λοιπόν αυτό ήταν ότι μπορούσαν να μας παραδώσουν οι Audioslave εν έτει 2002. Τρία χρόνια μετά, εν έτει 2005, μας παραδίδουν ακριβώς το ίδιο πράγμα. Και ως γνωστόν σύμπτωση επαναλαμβανόμενη παύει να είναι σύμπτωση.
Το “Out Of Exile” ακολουθεί κατά πόδας το πρώτο άλμπουμ από άποψη τόσο συνθετική όσο και απόδοσης. Το κουαρτέτο παράγει τρία-τέσσερα αξιόλογα κομμάτια (βλ. “Out Of Exile”, “The Worm”, “Yesterday To Tomorrow” και “Dandelion”), τα απαραίτητα δύο-τρία «πιασάρικα» κομμάτια (βλ. “Your Time Has Come” και “Be Yourself”) και αλλά πέντε που απλά συμπληρώνουν την 12άδα του “Out Of Exile”.
Ομολογώ πάντως ότι είμαι από εκείνους τους ανθρώπους που έχοντας γευτεί κάτι πραγματικά πολύ ωραίο, από δύο ιστορικές μπάντες, όπως οι Soundgarden και οι Rage Against The Machine, σε καιρούς που έδιναν τα καλύτερά τους, δύσκολα μπορώ να ικανοποιηθώ με κάτι που προσπαθεί να επαναφέρει μνήμες του παρελθόντος. Και καλώς ή κακώς το κουαρτέτο των Audioslave μου βγάζει ακριβώς αυτό το δυσάρεστο συναίσθημα.
