"Μετράμε 4 χρόνια ζωής. Σε ανθρώπινους όρους, είμαστε σχεδόν σε ηλικία να πάμε σχολείο! Η Poptones συνεργάζεται με καλλιτέχνες που μας αρέσουν και θαυμάζουμε, αντί να επιλέγει εκείνους που «ταιριάζουν» στην άποψη που έχει ο κόσμος του ραδιοφώνου περί pop κουλτούρας. Μερικές φορές αμφιβάλλεις αν ο κόσμος ενδιαφέρεται έστω και στο ελάχιστο, μετά ακούς τους Paddingtons ή τους Others, αλλά συνειδητοποιείς ότι τίποτε από αυτά δεν έχει σημασία. Σε όλη αυτή τη διαδικασία, σου αρκεί η ύπαρξη αυτής της μουσικής. Οι άλλοι θα την κρίνουν."
Well said, Alan McGee και τεράστιο respect σε σένα και τα ικανά σου αυτιά που χρόνια πριν ανακάλυψαν κάποιους… Jesus & Mary Chain και κάποιους… Primal Scream. Μπορεί να έχασες την Creation, αλλά τουλάχιστον μπορείς να υπερηφανεύεσαι ότι η ικανότητα σου να βρίσκεις 20χρονα εγγλεζάκια που, εκτός από τις κοπάνες που κάνουν από το σχολείο για να σνιφάρουν κόλλα, ενίοτε γρατζουνάνε και μερικές καλές κιθάρες. Η μύτη του λαγωνικού που ανακάλυψε το μεγαλύτερο hype των τελευταίων 10 ετών στη Βρετανία (ξέρετε ποιους αδελφούς…) βάζει σε ένα cd 11 κομμάτια από το ρόστερ της Poptones (τελικά η Βασίλισσα Ελισάβετ τι μετοχικό πακέτο έχει στην εταιρία σου Alan;) και μας ρίχνει στη μούρη τα πιο αυθάδικα δείγματα της σκαούζικης ποπ και ροκ σκηνής.
Ασφαλώς και ξεχωρίζει το πουλέν του, οι Others με το Stan Bowles (βλ. κριτική του γράφοντα στο φερώνυμο άλμπουμ τους), οι Thee Unstrung με το οι-Buzzcocks-είναι-ίδια-εποχή-με-τους-Beatles Contrary Mary, οι Glitterati (οι επίγονοι των Libertines με μια εσάνς από New York Dolls;) με το Do You Love Yourself και ένα neo-prog άνθρακας-wannabe-αδάμαντας που ακούει στον ευφυέστατο τίτλο Apprentice Of The Universe, που μάλλον ξέμεινε από τις παρτιτούρες των Mansun (εποχής Six) και κυκλοφορεί με 10χρονη καθυστέρηση. Για άργυρο μετάλλιο πάει το εκπληκτικό sleezeποπdance (λατρεύω να εφευρίσκω νέους μουσικούς όρους!) του Prince Harry των Soho Dolls, το ψυχεδελίζον αλά-Verve αναμπουμπούλιασμα του Code Red από τους Boxer Rebellion, ενώ το νέο-reggae The Last Trumpet των Mission Control καθώς και τα White Boy Brown Girl των Kill City και Plus των Echelon μένουν στη φτήνια του χάλκινου μεταλλίου.
Χωρίς η εν λόγω συλλογή να πλησιάζει έστω και στο ελάχιστο την ‘Doing it for the Kids’ του ’88 (με House Of Love, Felt, My Bloody Valentine και Primal Scream μέσα, δεν μας άξιζε τότε τόση καλοσύνη!), παρά τις όποιες νύξεις του τίτλου (…and the cassette played…), είναι ένα διόλου άσχημο δείγμα του τι συμβαίνει right here right now σε ένα κομμάτι της βρετανικής ποπ και ροκ σκηνής, η οποία χρειάζεται λιγότερους κομφορμιστές Coldplay και περισσότερη κωλοπαιδιαρία τύπου Others μπας και δει άσπρη μέρα…
