Aυτό που αρχικά έμοιαζε σα μια-και-έξω επιστροφή από το πουθενά - μιλάω φυσικά για την κυκλοφορία το 2001 και ύστερα από μια δεκαετία σιωπής του άλμπουμ των New Order, “Get Ready” - τώρα πλέον και με την συνέχεια που δίνεται μέσω του “Waiting for the Siren’s call”, μοιάζει σαν την απαρχή μιας δεύτερης φάσης, μέσα στην οποία τίποτα το δημιουργικό δεν συμβαίνει, καμιά εξέλιξη δεν τρέχει, παρά μόνο πιστοποιείται η αναγνωρισιμότητα και η διαχρονικότητα του ήχου αυτής της πάλαι ποτέ σπουδαίας μπάντας.
Παγιωμένες επομένως καταστάσεις, που εξατομικευμένες στέκουν στα πόδια τους με περισσή αξιοπρέπεια, αλλά οι οποίες εντασσόμενες στην γενική εικόνα (δηλ. την πλήρη δισκογραφία του γκρούπ) μαρτυρούν το αναπόφευκτο της παρακμής, κανόνας απαράβατος για όσους επέλεξαν το δρόμο της σταδιακά φθίνουσας πορείας.
Ειδικότερα τώρα, το “Waiting for the siten’s call” έχει σαφώς πιο ηλεκτρονικό προσανατολισμό σε σχέση με το “Get Ready”, τη δε θέση της παραγωγής μοιράζονται τέσσερα ονόματα: του μεταμοντέρνου Stuart Price (γνωστού και ως Jean Luc Conte), των έμπειρων rock παραγωγών John Leckie και Stephen Street και των ιδίων των New Order. Και ενώ δεν περίμενε κανείς να ακούσει - όπως θα ήταν λογικό – ένα ανομοιογενές ως προς την ταυτότητα και την κατεύθυνση του ήχου υλικό, αντιθέτως η ισορροπία που το χαρακτηρίζει συνιστά μια καλοδεχούμενη έκπληξη. Μια άλλη ενδιαφέρουσα παρατήρηση – αρνητική αυτή τη φορά – είναι πως την παραγωγή των δύο πιο αδιάφορων συνθέσεων του άλμπουμ (“Detstream”, "Guilt is a Useless Emotion”) βρίσκεται εκείνος που προκαταβολικά έμοιαζε ως ο πιθανότερος υποψήφιος αναμορφωτής και εκσυγχρονιστής του εγκλωβισμένου στα 80ς –αρχές των 90ς ήχου των New Order, δηλ ο Stuart Price.
H επιλογή του “Krafty” ως πρώτον single, επίσης, ακούγεται ιδανική – όχι γιατί βέβαια αυτή είναι η καλύτερη στιγμή του άλμπουμ (τη θέση αυτή αξιοκρατικά κατέχει το ομώνυμο του άλμπουμ τραγούδι, ένας πικρογεννής ύμνος όπου οι La Dusseldorf συναντούν τους Per Shop Boys) μήτε γιατί υπάρχει καμία περίπτωση να σταθεί αυτό αντάξια απέναντι στα τέσσερα – πέντε πραγματικά σπουδαία sigles που κοσμούν την δισκογραφία της μπάντας – γιατί ανακατεύει με επιτυχία στο μίξερ όλα εκείνα τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν εδώ και χρόνια τον ήχο των New Order. Στοιχεία και ηχητικές κατευθύνσεις που επιμερισμένες ανακύπτουν από σύνθεση σε σύνθεση.
Για παράδειγμα, η παρουσία του St. Street στην παραγωγή φέρνει τα με κιθαριστικό rock προσανατολισμό “Hey now what you doing”, “Morning night and day” και “Turn” πιο κοντά στην ηχητική ταυτότητα των Electronic. Αντίθετα τα “waiting for the Siren’s call” και “Krafty” επιλέγουν να κινηθούν προς το σκελετοειδές και μηχανοποιημένο dance-rock του πρώτου μισού των 80ς.Στα “I told you so” και “Draculas Castle” δε, υπάρχει ένα έντονα παρωχημένο electro-dance background που σε στιγμές επιφέρει ένα ενοχλητικό deja-vu των 80s.
Το “waiting for the siren’s call” μοιάζει, τελικά, με δρομέα ταχυτήτων που επιλέγει όμως να τρέξει σε κούρσα μεσαίας ταχύτητας: μένει τελικά από δυνάμεις.
