Μερικά βρώμικα ακόρντα που εναλλάσσονται με μπαλαντοειδείς μελωδίες, ηλεκτρακουστικές κιθάρες και γλυκανάλατα φωνητικά, μετριότατοι στίχοι με επίκεντρο τον έρωτα και την απογοήτευση, πέντε μάγκες που κατά βάθος είναι «ευαίσθητα παλικάρια». Αυτή είναι η συνταγή για την (εφήμερη) επιτυχία. Αρκεί, όμως, αυτό για να είναι ένας δίσκος επαρκής; Αρκεί για να έχει διάρκεια το αντίκτυπο στο ευρύ κοινό; Μάλλον όχι.
Το πρόβλημα δεν είναι αν μου αρέσουν ή όχι συγκροτήματα όπως οι 3 Doors Down. Η ουσία του θέματος κρύβεται στο κατά πόσο μια μπάντα, που υπό άλλες συνθήκες δεν θα της έδινες προσοχή, έχει να σου προσφέρει έστω κι ένα καλό στοιχείο για να την δεις με συμπάθεια.
Δυστυχώς, η εν λόγω περίπτωση είναι ακριβώς ό,τι μισώ όταν προσπαθώ να δω καλοπροαίρετα κάτι, που εν γένει δε με αγγίζει. Δεν εντοπίζω καμία διαφορά των 3 Doors Down από άλλα σχήματα αντιστοίχου είδους. Η αδυναμία τους να βρουν προσωπικό ύφος είναι φανερή. Η στείρα επανάληψη του ίδιου του εαυτού τους, η έλλειψη πρωτοτυπίας και η επιλογή της πεπατημένης οδού μπορεί να είναι ό,τι χρειάζεται ένα σχήμα για να κάνει εμπορική επιτυχία (οι ίδιοι τα κατάφεραν καλά και μπράβο τους, αλλά…). Νομίζω, όμως, ότι κάθε νέος δίσκος ενός καλλιτέχνη πρέπει να παρουσιάζει έστω κι ένα σημείο προόδου αναφορικά με τον προηγούμενο. Στο δίσκο αυτό, όχι μόνο είναι στάσιμοι σε σχέση με πέρυσι, αλλά και κάθε κομμάτι ομοιάζει με τα υπόλοιπα. Εν ολίγοις, βαρετοί και ανούσιοι.
Για να μην είμαι εξ ολοκλήρου απαξιωτική, το δισκάκι έχει και δύο καλά στοιχεία. Πρώτον, τη συμμετοχή του late 70’s ρόκερ Bob Seger (ηγέτη των Silver Bullet Band) στο “Landing in London” και δεύτερον την ακουστική απόδοση των περσινών επιτυχιών τους, “Here without you” και “Away from the sun”. Δεν είναι τίποτα το σπουδαίο, βαρέθηκα να τα ακούω στο ραδιόφωνο τη χρονιά που πέρασε, αλλά προτιμώ την ακουστική μορφή τους. Κατά τα άλλα, ο δίσκος δεν μου προσέφερε κάτι. Συνιστώ να οπλιστείτε με υπομονή, γιατί το ραδιοφωνικό καλοκαίρι προμηνύεται χαλεπό…
