Αν οι Kaiser Chiefs είχαν ξεκινήσει όλη αυτή την εμποροπανήγυρη που εξελίσσεται τα τελευταία τρία χρόνια γύρω από το Britpop-rock, το πιθανότερο είναι ότι τίποτα απ’ όλα αυτά που υπάρχουν σήμερα στο εν λόγω μουσικό κύμα, δεν θα υπήρχε. Ούτε κατά διάνοια. Ευτυχώς ή δυστυχώς βεβαίως για όλους εμάς, η μπάντα που ανέλαβε το ρόλο αυτό ήταν οι Franzies, που όπως αποδεικνύεται με το πέρασμα του χρόνου είναι οι μοναδικοί που θα μπορούσαν να αντεπεξέλθουν σε ικανοποιητικό βαθμό στο δύσκολο όσο και δελεαστικό αυτό ρόλο του μεσσία των 00’s, με δεύτερους στη σειρά, κατά την ταπεινή μου άποψη, τους Block Party.
Φώτα, κάμερες, πάμε... Η πεντάδα από το Leeds, εννοείται βεβαίως ότι διαθέτει την ακριβή αναλογία των συστατικών που δημιουργούν το τέλειο αποτέλεσμα, ατημέλητο Αγγλικό ντύσιμο, μπόλικες δόσεις νεανικής ηθελημένης ή μη αφέλειας και με τη χαρά να ξεπηδάει από τα μπατζάκια τους σαν ξεχαρβαλωμένο ελατήριο.
Οι δώδεκα συνθέσεις του Employment βασίζονται σε αυτό που οι Άγγλοι αναφέρουν ως “the one chord sensation”, δηλ. χρησιμοποιούμε πολύ απλά και χιλιοπαιγμένα ακόρντα, που εγγυώνται την επιτυχία, προσθέτουμε το κάτι ξεχωριστό που πιστεύουμε ότι διαθέτουμε ως μπάντα (που στη συγκεκριμένη περίπτωση ονομάζεται “We Always Look The Bright Side Of Life”) αναμειγνύουμε με λίγο από παλιομοδίτικα synths και ξεκινάμε την παγκόσμια περιοδεία μας. Έτσι απλά!
Σχεδόν ολόκληρο το “Employment” λοιπόν, είναι χτισμένο πάνω σε αυτή την παραδοσιακή συνταγή. Από το εναρκτήριο, “Everyday I Love You Less and Less” , όπου ήχοι παιχνιδομηχανών και κιθάρων δίνουν χέρι βοηθείας στον τραγουδιστή του συγκροτήματος Ricky Wilson να ξορκίσει την παλιά του αγαπημένη, και τα χαρωπά-τα-δυο-μου-χέρια-τα-χτυπώ “I Predict A Riot” και “Na Na Na Nanaa” μέχρι τις καλύτερες με διαφορά στιγμές του δίσκου τα “Modern Way” και “Oh My God”, κομμάτια τα οποία -ως φαίνεται- η μπάντα «παίδεψε» περισσότερο από τα προηγούμενα, με το αποτέλεσμα να είναι εμφανέστατο. Από κει και πέρα στα “Born To Be A Dancer” και “Saturday Night” οι Jam και οι Wire κάνουν ένα σύντομο πέρασμα από το άλμπουμ, ενώ το “What Did I Ever Give You?”, που ξεκινάει με τον ήχο της μηχανής του κου. Graham Coxon, ξυπνάει μνήμες της πρώιμης εποχής των Blur, εκείνης των “Leisure” και “Modern Life Is Rubbish” συγκεκριμένα...
Δυστυχώς η μέχρι τώρα επαφή μου με τη millennium μορφή του συγκεκριμένο είδους με έχει οδηγήσει στο συμπέρασμα ότι δύσκολα κάποια από όλες αυτές τις επονομαζόμενες μουσικές «φούσκες», αξίζει τον κόπο περισσότερων από δύο-τρεις ακροάσεις καθώς επίσης και ότι ο μοναδικός τρόπος να αλλάξεις άποψη επί αυτού, είναι κάποια στιγμή να σου δοθεί η ευκαιρία να δεις τις μπάντες αυτές ζωντανά, εκεί που θα φανερώσουν όλη αυτή τη δύναμη και η ενέργεια που χαρακτηρίζει το είδος τους.
