Το πρώτο πράγμα που σου έρχεται στο μυαλό με το που ακούς την κλαψιάρικη φωνή στο εισαγωγικό κομμάτι του δίσκου είναι ο Thom Yorke. Κάτι η φωνή, κάτι τα drums που έρχονται και χάνονται, κάτι τα μπιμπλικία στο background και λες και βρήκαμε τα χαμένα sessions του Kid A όπως θα τα διασκεύαζαν οι Notwist.
Ok, συνδυασμός ηλεκτρικής κιθάρας, ακουστικών οργάνων, τραγουδιού και electronica τεχνικών, είναι εδώ και κάμποσο καιρό piece of cake για αρκετά συγκροτήματα, ειδικά της γερμανικής σκηνής. Ο επίσης γερμανός Finn (ή κατά κόσμο Patrick Zimmer) δεν επιχειρεί να δώσει τουλάχιστον ηχητικά κάποιο διαφορετικό στίγμα, απλά επιστρατεύει αρκετές γλυκές και μελαγχολικές μελωδίες προσπαθώντας να κερδίσει τη δικιά του θέση στο χαοτικό σύμπαν της σύγχρονης μουσικής. Το The Ayes Will Have It είναι η δεύτερη κανονική του κυκλοφορία μετά το Εxpose Υourself to Lower Education το οποίο επίσης είχε ένα αγοράκι σε ασπρόμαυρο σχέδιο στο εξώφυλλο.
Όταν διαλέγει midtempo ρυθμούς (Pesky, A Computer au Palais), ή όταν προσθέτει ελεγχόμενο θόρυβο (X+variables, Electrify) τα πράγματα λειτουργούν πολύ καλά. Δε συμβαίνει το ίδιο όμως πάντα με τα ουκ ολίγα χαλαρά και αργόσυρτα κομμάτια του δίσκου, τα οποία είναι ή του ύψους ή του βάθους. Για παράδειγμα τα No, i'm not με τα αντεστραμμένα samples αλά-Sigur Ros και So there με την 60s ποπ αισθητική, είναι εξαιρετικά. Από την άλλη όσο οδεύουμε προς το τέλος, τα πράγματα αρχίζουν να γίνονται πραγματικά βαρετά και ακούγοντας τα Wrong Side και Hymn το μόνο που σκέφτεσαι είναι πότε θα τελειώσει επιτέλους αυτό το μουρμουρητό.
ΥΓ. Πως γίνεται ο κάθε γερμανός τραγουδιστής να έχει λύσει το θέμα 'προφοράς' της αγγλικής γλώσσας και εμείς εδώ στην Ελλάδα ακόμα να το παιδεύουμε;
