Κανονικά έπρεπε ο νορβηγός Nicholson να ονομάσει αυτό το ρετρό project του κάτι σε mini-cooper και όχι cinquecento. Το αυτοκινητάκι βέβαια της Fiat έχει πιο εύηχο όνομα και εξίσου συμπαθητικό χαρακτήρα. Όπως και η μουσική του Nicholson, γλυκιά, cool, απαλή και καλοκαιρινή, συνδυάζεται κατά προτίμηση με dry martini και James Bondικό στυλάκι.
Για να γίνουμε όμως πιο συγκεκριμένοι, ο Nicholson από το ποδοσφαιρικό Trondheim είναι μια νέα παρουσία στο μουσικό στερέωμα. Έχει κυκλοφορήσει μόνο ένα EP (το Blue Nights in Oslo) και μερικά σκόρπια tracks. Ακούγοντας τον μου ήρθε αμέσως στο μυαλό ο συμπατριώτης του Kaada -όσο αφορά τη ρετρό αισθητική- με την προσθήκη γυναικείων φωνητικών να σπρώχνει την όλη κατάσταση προς την μεριά των Saint Etienne. Όσοι πιστοί προσέλθετε λοιπόν, γιατί το Lake Shore Drive συναγωνίζεται επάξια οποιαδήποτε κυκλοφορία των προαναφερθέντων.
Απλό και μελωδικό, αποτελεί το ιδανικό soundtrack για το φετινό καλοκαίρι και το πρώτο test drive που του έκανα περιπλανώμενος στους λόφους της Τοσκάνης (με Punto δυστυχώς) λειτούργησε άψογα. Τι περιλαμβάνει το περιεχόμενο του καταπληκτικού αυτού πακέτου; Classy house (This is What You Get, Μissing), swinging περιπετειώδεις στιγμές (Ease my mind), ρομαντικά χαλαρά instrumentals στο στυλ των Air (Lake Shore Drive), jazzy νυχτερινά κομμάτια (Initials CC), soul-funky παρεμβολές (Restless Sleep, Grand Funk Auto) και νυχτερινά μελό (All Over Again, 500 Past Midnight).
Επέμεινα ακούγοντας ξανά και ξανά το Lake Shore Drive μπας και του βρω ατέλειες και μειονεκτήματα. Τελικά το μόνο που κατάφερα ήταν να μου κολλήσει όσο κανένα άλλο δισκάκι μέχρι στιγμή φέτος.
ΥΓ. Lake Shore Drive όπως Lucy in the Sky with Diamonds; Πονηρούλη Nicholson!
