Το ταλέντο του Καναδού Hayden έχει αναγνωριστεί εδώ και κάμποσο καιρό, σχεδόν από το ξεκίνημα της καριέρας του όταν και τον κάλεσαν οι Cowboy Junkies να ανοίγει τις συναυλίες τους. Από το 1996 που κυκλοφόρησε το ντεμπούτο του άλμπουμ, όλα πηγαίνουν απ’ το καλό στο καλύτερο για λογαριασμό του, πέρασε από τις τάξεις πολυεθνικής εταιρίας (την οποία εγκατέλειψε επειδή δεν άντεχε να εκτίθεται τόσο πολύ στο τρελό πρόγραμμα που χάραζαν για λογαριασμό του), ενώ ουκ ολίγοι διάσημοι καλλιτέχνες έσπευσαν να τον επαινέσουν και να συνεργαστούν μαζί του.
Το τέταρτο τούτο άλμπουμ του απλά επιβεβαιώνει αυτό που ξέρουν όλοι όσοι τον έχουν ακούσει μέχρι σήμερα, ότι δηλαδή πρόκειται για έναν τραγουδοποιό που ξέρει να κάνει τη διαφορά με τραγούδια που γράφονται ουσιαστικά επάνω σε μία ακουστική κιθάρα, που έχει την ικανότητα να ζωγραφίζει επάνω τους περιεκτικές και όμορφες ιστορίες με τους στίχους του και που τα στολίζει με λίγα μα ουσιαστικά στην συμμετοχή τους ακουστικά (εννοείται!) όργανα.
Το ύφος είναι κοντά στους Smog σε μία περισσότερο φολκλόρ εκδοχή, αλλά τελικά αυτό που μένει σαν εντύπωση είναι ότι η americana είναι μονάχα μία από τις όψεις της μουσικής του. Στο “My Wife” για παράδειγμα θα λέγαμε ότι μέχρι που «ροκάρει» κι όλας, αν και το άλμπουμ χαρακτηρίζει το 12λεπτο “Looking Back To Me” με τον αργό ρυθμό του και τη μακάβρια ιστορία που διηγείται. Αξιόλογος όπως πάντα ο Hayden, δεν μας απογοητεύει ούτε τώρα.
