Διάφορα πράγματα γύρω απ’ αυτό το cd νιώθουμε ότι λειτουργούν παραπλανητικά, ορισμένα απ’ αυτά μάλλον άθελά τους. Κατ’ αρχήν ο τίτλος, ο υπότιτλος (« μια συλλογή τραγουδιών για μια καλύτερη ζωή») και η εικόνα του εξωφύλλου παραπέμπουν στις συλλογές new age που αγοράζουν όλοι οι πολυάσχολοι executives για να τους βοηθούν να διώχνουν το στρες και να κοιμούνται επιτέλους με τις βαρετές μουσικές που περιέχουν – κάποτε και όχι μουσικές, ρυάκια που κελαρύζουν, κύματα που σπάνε σε βράχους κοκ. Το “Zen” περιέχει κομμάτια από ένα ευρύ φάσμα μουσικών ειδών και το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν προσπαθεί να ακολουθήσει ένα συγκεκριμένο ύφος για να καθιερωθεί σε μία δεδομένη αγορά. Τα κριτήρια επιλογής έχουν να κάνουν μονάχα με το αν ένα κομμάτι είναι πραγματικά καλό ή όχι, στα αυτιά του επιμελητή της συλλογής τουλάχιστον. Και σε ότι αφορά και στο δικό μας γούστο, τα κατάφερε στις περισσότερες από τις προτάσεις που μας παραθέτει εδώ.Υπάρχει επίσης κι αυτό το αυτοκόλλητο στο εξώφυλλο που μας πληροφορεί ότι περιέχει η συλλογή «την επιτυχία των 4 Hero “Les Fleurs” όπως ακούγεται στην διαφήμιση του Baileys”». Καμία αντίρρηση, και όντως αυτός είναι ένας καλός λόγος από μόνος του για να αγοράσει κανείς αυτό το δίσκο, αλλά νομίζουμε ότι αποδυναμώνει την υπόλοιπη καλή δουλειά που έχει γίνει από εκεί και κάτω.
Σε κάθε περίπτωση, η διασκευή των θαυμαστών 4 Hero στο παλιότερο κομμάτι της άτυχης θεάς Minnie Ripperton (βλέπε ακόμα “Loving You”) ήταν μία πρώτης τάξεως ευκαιρία να μάθει το ευρύ κοινό ένα ακόμη αριστουργηματικό τραγούδι μιας ανεπανάληπτης φωνής, και βάζουμε στοίχημα ότι πολλοί θα ήταν εκείνοι που θα ήθελαν να έχουν εύκαιρο το τραγούδι για να το ακούν όταν δεν έπαιζε ασταμάτητα μέσα στο κεφάλι τους – το λέμε επειδή συνέβη πρώτα απ’ όλους σε εμάς τους ίδιους!Από εκεί και πέρα, ποιος μπορεί να πει όχι σε ένα μαγικό κομμάτι από τους Lamb (“Wonder”, ίσως η καλύτερη στιγμή του τελευταίου τους δίσκου), μια πολλά υποσχόμενη νέα jazz φωνή από τη Νορβηγία σαν τη Beady Belle, ένα φοβερό και τρομερό ρεμίξ του Bill Laswell σ’ ένα τραγούδι της Ιρλανδής Mari Boine που το φέρνει στο χώρο της dub ethnic(!), παλιούς καλούς Orb στο απόγειο του ambient μεγαλείου τους με το “Blue Room” (αυτός θα ήταν ένας ωραίος τίτλος για τη συλλογή αλλά τον πρόλαβαν άλλοι πέρυσι!), επιδέξιες και ταξιδιάρικες κιθάρες από τον Ketil Bjornstad, η καλύτερη εκτέλεση μετά την αυθεντική του “Don’t Let Me Be Misunderstood” από τη Nina Simone, η αγγελική αν και λίγο κλισέ από ένα σημείο και μετά φωνή του Aaron Neville στο “Nature Boy” και τα λοιπά. Κι όσο κι αν συναντούμε και κάποια κομμάτια που δεν είναι του γούστου μας σαν το δήθεν ethnic του Bugge Wesseltoft (που χάνει απ’ τα αποδυτήρια από το όνομά του και μόνο…), δεν θα πρέπει να έχουμε κανένα παράπονο. Τόσο καλοφτιαγμένες (αν και με ελάχιστες πληροφορίες στο ένθετο) συλλογές δεν έχουμε την ευκαιρία να ακούμε πολύ συχνά.
