Σουβέρ. Ναι καλά ακούσατε. Σουβέρ. Αυτός ο χαρακτηρισμός είναι ιδανικός για το συγκεκριμένο cd. Η πρώτη λέξη που θα έρθει στο μυαλό αυτού που θα το διαβάσει είναι «εμπάθεια». Βλέπετε ο κόσμος έχει γεμίσει με μουσικούς συντάκτες που έχουν «θέμα» με τους εμπορικούς καλλιτέχνες αν και η νέα μόδα λέει να χαϊδεύουμε εκεί που άλλοτε φτύναμε. Γιατί να γράψεις μια αρνητική κριτική για οποιοδήποτε καλλιτέχνη; Δεν έχεις κανένα κέρδος - αντίθετα υπάρχει η περίπτωση την επόμενη ημέρα από την έκδοση της κριτικής να έχεις ακούσει εκατοντάδες καινούργια επίθετα για την μητέρα σου αφού τα τηλέφωνα θα ανάψουν. Ο λόγος που ασχολούμαι είναι καθαρά επειδή λατρεύω την μουσική. Βασικός κανόνας της μουσικής σκέψης μου είναι ότι ο καθένας μπορεί να ακούσει ό,τι θέλει - ο χαλκός του ενός είναι ο χρυσός του άλλου. Όμως όλες αυτές οι σκέψεις μου έχουν χρησιμοποιηθεί στο παρελθόν για να δικαιολογήσουν μεγάλα εγκλήματα στην μουσική βιομηχανία. Ίσως επειδή ξεχνούν ένα βασικό κανόνα. Σίγουρα ο καθένας θεωρεί καλή μουσική ότι γουστάρει αλλά υπάρχουν οι εξαιρέσεις. Οι εξαιρέσεις είναι τα σουβέρ. Μοναδικά cd που θα υπηρετούν τον καφέ σου πιστά μέχρι την επόμενη κυκλοφορία.
Στο καινούργιο cd του 50 Cent έχουμε να κάνουμε με μια τέτοια κυκλοφορία. Ας αρχίσουμε πρώτα από την παραγωγή. Ο Dr. Dre έχει κάνει μια από τις χειρότερες δουλειές τα τελευταία χρόνια καθώς τα samples είναι λίγο πολύ γνωστά, τα keyboards τα έχουμε ξανακούσει και σε άλλα projects του (μερικά μου θυμίζουν ξαναζεσταμένα keyboards από την θεϊκή παραγωγή που είχε κάνει στον Bilal) ενώ ρυθμικά δεν έχει την δύναμη που είχαν τα beats του στο παρελθόν. Η παραγωγή ακούγεται τελείως clinical και λείπουν τα κλασικά snares και hi hats που έδιναν αυτή την funky άποψη στον ρυθμικό τομέα. Όμως δεν έχουμε μόνο τον παππού Dre σε αυτή την θέση. Ο Eminem αποφάσισε ότι δεν του φτάνει να ασχολείται με τα δεκάδες projects του αλλά θέλει να ασχοληθεί και με την παραγωγή του μεγαλύτερου καλλιτέχνη της εταιρείας του. Τα αποτελέσματα είναι για γέλια όπως ακριβώς ήταν για γέλια η τελευταία του προσωπική δουλειά (σε ό,τι αφορά το μουσικό μέρος και όχι το στιχουργικό). Νομίζετε όμως ότι τελείωσαν τα δύσκολα; Αφού άνοιξαν οι πόρτες για όλους τους ενδιαφερόμενους που θέλουν να φτιάξουν μουσική, τελικά ενδιαφέρθηκε και ο 50 Cent. Βέβαια οι κακοί άνθρωποι θα σκεφτούν ότι οι απολαβές από τα δικαιώματα τραγουδιών είναι μεγαλύτερες από το ποσοστό που παίρνει ένας MC. Οι καλοί άνθρωποι σίγουρα θα μιλήσουν για καλλιτεχνικό ξέσπασμα. Διαλέξτε το στρατόπεδο σας ακούγοντας το δίσκο. Στιχουργικά ο δίσκος είναι τόσο προβλέψιμος που σε κάθε ρίμα αρχίζεις να γελάς γιατί γνωρίζεις αυτό που έρχεται. Η εμπειρία θυμίζει μια 24ωρη προβολή της Bridget Jones και να σε έχουν αλυσοδέσει στην θέση σου χωρίς τρόπο διαφυγής. Προτροπές του τύπου «έλα να γλύψεις το γλειφιτζούρι μου» νομίζω ότι και μειώνουν το «μέγεθος» του καλλιτέχνη αλλά και την νοημοσύνη αυτού που θα το ακούσει. Κλασικά θέματα όπως πυροβολισμοί και συμμορίες δεν είναι πια τόσο πιστευτά για ένα καλλιτέχνη σαν και αυτόν. Τώρα πια δεν είναι ο διψασμένος gangster αλλά ένα trademark για μπλουζάκια. Τώρα για τα αυτοκίνητα του και τα χρυσαφικά του νομίζω ότι θα μπορούσε να μας αφήσει μια οικονομική κατάσταση μέσα στο cd γιατί ενδιαφέρομαι. Αλήθεια σας λέω. Ενδιαφέρομαι ειλικρινά ο άνθρωπος.
Ο 50 Cent ακούγεται μονότονος λόγω της έλλειψης μιας ιδιαίτερης φωνής σαν του Method Man αλλά και λόγω έλλειψης ενός flow στην ερμηνεία ανάλογου κύρους με τον Rakim.
Υπάρχει καταπληκτική μουσική εκεί έξω που περιμένει εσάς να την ανακαλύψετε. Επίσης σας περιμένουν πολλά σουβέρ για τον καφέ, το νερό και το αναψυκτικό σας.
