Αν ο Beck κυκλοφορούσε ένα greatest hits άλμπουμ, θα ακουγόταν πολύ κοντά σε τούτο το νέο του δίσκο, από την άποψη ότι τα καινούργια του κομμάτια δανείζονται στοιχεία από οτιδήποτε έχει κάνει στο παρελθόν και επανέρχονται σε νέα εμπνευσμένα και πάντοτε ελκυστικά πακέτα. Πολλοί βιάστηκαν να χαρούν επειδή ετούτη η νέα του συλλογή τραγουδιών σηματοδοτεί και μία επιστροφή στις ένδοξες ημέρες του “Loser”. Αυτή είναι όμως η μισή αλήθεια. Σύμφωνοι, το “Que Onda Guero” είναι μία καινούργια ανάγνωση του κομματιού που ανέδειξε τον Beck Hansen σε σούπερ σταρ, ποιος όμως είπε ότι αυτή ήταν η κορυφαία στιγμή της μέχρι σήμερα καριέρας του; (η πιο επιτυχημένη ναι, η καλύτερη όχι…)
Από μία άποψη, μπορεί κανείς να ψέξει στο “Guero” ότι δεν προσφέρει ουσιαστικά τίποτε καινούργιο, όχι μόνο σε όσα έχουμε ακούσει τα τελευταία χρόνια από την απέναντι πλευρά του Ατλαντικού αλλά και στην ίδια τη δισκογραφία του Beck. Από την άλλη όμως, θα πρέπει να είσαι φοβερά άκαρδος να μην παραδεχτείς ότι για μια ακόμη φορά έχει δώσει ρέστα σε ορισμένα από τα τραγούδια που κοσμούν το άλμπουμ του. Ο δίσκος είναι πρώτα και κύρια απολαυστικότατος από την αρχή μέχρι το τέλος του, κι όπως είπαμε και παραπάνω, αποτελεί κι ένα άτυπο πέρασμα μέσα από ολόκληρη την παλέτα που διαθέτει και που έχει μέχρι σήμερα χρησιμοποιήσει για να μας δώσει μνημειώδεις δίσκους σαν το “Odelay” ή το “Sea Change”. Έχοντας ξανά στο πλάι του τους Dust Brothers σαν βοηθούς στην παραγωγή του δίσκου, οφείλουμε να περιμένουμε μία επιστροφή στην έμφαση του groove και μιας πιο κοντινής στο δρόμο αισθητικής, χωρίς αυτό να καταδικάζει το άλμπουμ σε μία ανώφελη άσκηση καταγραφής του τρέχοντος urban ηχητικού στυλ. Αντίστοιχα, χωρίς τον Nigel Godrich επικοινωνεί πιο άμεσα τον ήχο που θέλει, με λιγότερη ίσως καθαρότητα αλλά μια περισσότερο κατανοητή για τον πολύ κόσμο γλώσσα. Ευτυχώς, ο Beck δεν έχει να αποδείξει τίποτε πια και σε κανέναν και αυτό αποτυπώνεται καθαρά πλέον στα τραγούδια του.
Απολαυστικό απ’ την αρχή μέχρι το τέλος του, το άλμπουμ εμπλουτίζεται με samples από κομμάτια soul μουσικής ως επί το πλείστον, αν και στο σινγκλ “E-Pro” το hip hop χρώμα το δίνει ένα «δείγμα» από το “So What’cha Want” των Beastie Boys. Ένας ακόμη συνεργάτης των τελευταίων κάνει εδώ την εμφάνισή του, ο ταλαντούχος Money Mark, αν και η μεγάλη βεντέτα που συναντούμε εδώ είναι ο Jack White των White Stripes που παίζει κιθάρα στο “Go It Alone” και το έχει γράψει επίσης παρέα με τον Beck. Ο τελευταίος γνωρίζει καλά να διαλέγει συνεργάτες, αλλά έχει αποδείξει και παλιότερα ότι και μόνος του με μία κιθάρα μπορεί να κάνει θαύματα. Αν επαναλάμβανε κάτι τέτοιο σ’ αυτό το νέο του δίσκο, δεν θα παίρναμε κάτι θεαματικά λιγότερο, τα τραγούδια του είναι η αληθινή του δύναμη και όχι ο τρόπος που τα ηχογραφεί, έτσι όπως τον παρουσιάζει όμως, με περίτεχνες ενορχηστρώσεις και πλούτο ιδεών να ξεπηδούν από μέσα τους, γίνεται ακόμη απολαυστικότερος και απαραίτητος, τηρουμένων των αναλογιών με το παρελθόν του και την τρέχουσα επικαιρότητα στο χώρο που κινείται.
